De kracht van de wereldwijde demonstratiegolf tegen de genocide

Gebeurt het nu eindelijk? Keert het westen zich tenslotte werkelijk tegen Israël? Of is het misschien ijdele hoop, of een vlucht voor onze wanhoop? Hoe dan ook: in juli ondertekende een aanzienlijk aantal landen en organisaties de krachtige “Verklaring van New York” over een “vreedzame oplossing van de Palestijnse kwestie”. Afgezien van staten die van oudsher al pleiten voor gerechtigheid in Palestina, waren veel van de ondertekenaars landen die Israël tot voor kort door dik en dun bleven steunen zoals bijvoorbeeld Australië, Canada en Groot-Brittannië. Sommige van deze landen zullen vermoedelijk in september de staat Palestina formeel erkennen.

Natuurlijk trapt niemand in de schijnheilige praatjes van landen die het hebben over vrede in Palestina, terwijl ze tegelijkertijd de Israëlische oorlogsmachine gaande blijven houden waarmee dit land genocide pleegt in Gaza. Desondanks is de politieke verandering toch wel zo belangrijk dat we er niet omheen kunnen.

Voor landen als Ierland, Noorwegen, Spanje, Luxemburg, Malta en Portugal bestaan er historische redenen waarom ze nu nog wat meer afstand nemen van Israël en wat meer aandacht besteden aan de rechten van de Palestijnen. De meeste van deze landen hebben zich in het verleden ongemakkelijk gevoeld bij het kille westerse beleid en kozen langzaam maar zeker voor een humanere benadering. Deze verschuiving was al jaren gaande vóór de huidige Israëlische genocide.

Maar wat te denken van Australië en Nederland? Toch twee landen met de meest uitgesproken pro-Israëlische regeringen ter wereld?

In het geval van Australië beweren de media dat de wrijving begon toen de regering van dit land Simcha Rothman, een extreem-rechts Israëlisch parlementslid, augustus dit jaar een visum weigerde voor een spreekbeurtentournee.

Israël reageerde door meteen de visa van drie Australische diplomaten in bezet Palestina in te trekken. Deze stap van Israël was niet alleen maar een vergeldingsmaatregel, maar tegelijk ook het begin van een kwaadaardige diplomatieke oorlog van premier Benjamin Netanyahu tegen Australië.

“De geschiedenis zal Albanese (minister-president van Australië) herinneren voor wat hij is: een zwakke politicus die Israël heeft verraden en de Joden in Australië in de steek heeft gelaten”, zei Netanyahu, waarbij hij zijn gebruikelijke logica van leugens en manipulatietactieken weer eens toepaste.

De Rothman visum kwestie was niet de ware oorzaak van de woede van Israël. Die was slechts een aanleiding voor Netanyahu om te reageren op de Australische ondertekening van de Verklaring van New York en het besluit om Palestina te erkennen, en op Australisch toenemende kritiek op de genocide in Gaza.

De Australische minister van Binnenlandse Zaken, Tony Burke, reageerde op de beschuldigingen van “zwakte” met de opmerking dat “kracht niet wordt afgemeten aan het aantal mensen dat je kunt opblazen”. Daar heeft Burke gelijk in, maar tegelijkertijd beschuldigt hij daarmee Australië en trouwens ook heel wat andere westerse regeringen. Jarenlang hebben Australische leiders immers betoogd dat “Israël het recht heeft om zich te verdedigen”. Aangezien het opblazen van mensen nauwelijks als zelfverdediging kan worden beschouwd, volgt hieruit dat de Australische regering al die tijd heeft geweten dat de oorlog van Israël niets anders is dan een voortdurende reeks oorlogsmisdaden. Waarom dan deze plotselinge, maar nog steeds niet overtuigende, verandering van standpunt?

Het antwoord op deze vraag heeft alles te maken met de enorme pro-Palestijnse demonstraties in Australië. In augustus gingen honderdduizenden in dat land daarvoor de straat op. Er werden marsen gehouden in meer dan veertig steden en dorpen. In Sydney alleen al kwamen zo’n 300.000 mensen op de been. Deze protesten riepen op tot sancties tegen Israël en het stopzetten van wapenleveranties. Zij hebben daarmee de Australische regering onder grote publieke druk gezet.

Met andere woorden, het is de Australische bevolking die zich echt heeft uitgesproken en moedig in opstand is gekomen tegen Netanyahu en tegen de weigering van haar eigen regering om serieuze stappen te ondernemen om Israël ter verantwoording te roepen. Als er iemand gefeliciteerd mag worden met zijn kracht en vastberadenheid, dan zijn het wel de miljoenen Australiërs die zich onvermoeibaar blijven inzetten voor vrede, gerechtigheid en een einde aan de genocide in Gaza.

Ook de politieke crisis in Nederland, die begon met het aftreden van NSC-minister van Buitenlandse Zaken Caspar Veldkamp op 22 augustus 2025, wijst op een bijzonder belangrijke verandering in de Europese politiek ten aanzien van Israël en Palestina.

“De acties van de Israëlische regering zijn in strijd met internationale verdragen. Er moet een grens worden getrokken”, aldus NSC-leider en vicepremier Eddy van Hijum. Die “grens” werd inderdaad snel getrokken. Meteen toen Veldkamp ontslag nam, stapten ook de andere vier NSC-ministers en vier -staatssecretarissen op. Het idee van een grote politieke crisis in Nederland, veroorzaakt door Israëlische oorlogsmisdaden in Palestina, zou in het verleden ondenkbaar zijn geweest.

De politieke verschuiving in Nederland en in Australië, zou niet hebben plaatsgevonden zonder de massale wereldwijd nog steeds groeiende demonstratiegolf tegen de genocide in Gaza. Hoewel er in het verleden ook al pro-Palestijnse protesten waren, hebben die echter nooit voldoende omvang gekregen om regeringen tot actie te dwingen.

Hoewel de huidige regeringsmaatregelen nog steeds timide en terughoudend zijn, is het momentum onmiskenbaar. De macht van de bevolking blijkt in staat om sommige regeringen ertoe te bewegen sancties op te leggen en de diplomatieke banden met Israël te verbreken. Zij oefent niet alleen druk uit via de straat, maar ook via de stembus.

Hoewel het westen zich nog lang niet volledig tegen Israël heeft gekeerd, is het waarschijnlijk slechts een kwestie van tijd. Het kostbare vergoten bloed van honderdduizenden onschuldige Palestijnen in Gaza verplicht ons tot een grote verandering. De kinderen van Palestina verdienen dit wereldwijde ontwaken van het geweten.

Ramzy Baroud

Het oorspronkelijke artikel “The West’s Reckoning: Is the Tide Finally Turning Against Israel?” verscheen begin september in The Palestine Chronicle. Vertaling en bewerking: Jan Paul Smit.