Vluchteling tijdens MOVE-demonstratie: “Wij zijn geen nummers, geen dossiers. Wij zijn mensen” (beeldverslag)

Zo’n driehonderd mensen deden zaterdag mee met de MOVE-demonstratie die voor de derde keer was georganiseerd door MiGreat. Vergeleken met die in 2023 en 2024 was de opkomst deze keer toch wel duidelijk lager. Ongetwijfeld had dat te maken met de aangepaste aanvangsplek (niet op het centraal gelegen Museumplein, maar in het verder weg liggende Martin Luther Kingpark). Misschien speelde ook een rol dat de voorgaande week bomvol acties zat en de mobilisatiekracht daardoor wat minder was. Niettemin straalde ook deze MOVE-demonstratie weer veel energie uit en leverden de sprekers en musici een prachtige bijdrage aan het geheel.

De deelnemers aan de actie toonden hun verscheidenheid: mensen zonder verblijfsrecht, arbeidsmigranten, vluchtelingen met een verblijfsvergunning, queer vluchtelingen, mensen van steungroepen voor vluchtelingen, anti-fascisten, witte bondgenoten. Ze luisterden naar de moedige sprekers op het podium, die het hadden aangedurfd om zich in het openbaar te uiten over hun leven in de illegaliteit, uitgesloten en rechteloos gemaakt.

Nadat het programma op het podium was afgelopen, volgde een tocht door de straten in de buurt van het Martin Luther Kingpark. Die straten waren nogal leeg, en dat gaf toch een heel andere sfeer dan jezelf manifesteren in het drukke Amsterdamse centrum. Maar het was bewonderenswaardig dat de deelnemers aan de tocht toch voldoende motivatie en inspiratie hadden om luidkeels talloze leuzen te roepen. Zoals: “When migrant’s rights are under attack, what do we do? Stand up, fight back!”, “Power to the people, no one is illegal”, “Olala, oleelee, solidarité avec les sans papiers”, Say it loud, say it clear, refugees are welcome here”, “Say it loud, say it clear, non-white people welcome here”, “From Palestine to Mexico, all walls have to go”, “Brick by brick, wall bij wall, fortress Europe has to fall”, “The people united will never be defeated”, “Free free Palestine”, “No borders, no nations, stop deportations”, “IND, set us free”, “IND, weg ermee”, en vele andere.

Harry Westerink

Hieronder de indrukwekkende speech van Zahraa, een jonge vrouw die jarenlang zonder verblijfsrecht moest leven en eindelijk een verblijfsvergunning heeft gekregen.

Mijn naam is Zahraa Alamari. Ik ben 21 jaar oud en ik woon in Utrecht, maar ik heb nog nooit echte stabiliteit gekend. Ik kwam naar Nederland als klein meisje. Ik kwam met dromen, passie en onschuld… Maar wat mij hier opving, was geen veilige omhelzing. Het was een hard systeem dat mij dwong om te snel volwassen te worden.

Ik leefde in kleine kamers, zonder privacy, zonder veiligheid, zonder zelfs maar een bed dat ik “van mij” kon noemen. Ik droomde niet van veel, ik wilde alleen maar een plek waar ik zonder angst kon slapen. Maar ik moest steeds opnieuw verhuizen, van stad naar stad, van opvangcentrum naar opvangcentrum… vijftien keer! Elke keer moest ik herinneringen, vrienden, school achterlaten en opnieuw beginnen. En elke keer verloor ik een stukje van mezelf.

Ik ben Zahraa, het kind dat opgroeide in de gangen van het COA, in de wachtrijen van de IND, op scholen die mijn verhaal niet kenden en mijn taal niet spraken. Ik ben Zahraa, het meisje dat droomde van één vriend die bleef, één kamer die niet veranderde, één leven dat niet steeds opnieuw hoefde te beginnen.

Ik heb tien jaar gewacht op mijn verblijfsvergunning. Tien jaar vol onzekerheid, angst, uitzetting en het gevoel ongewenst te zijn. En uiteindelijk kreeg ik het, maar via een uitspraak van het Europees Hof. Maar zelfs na die uitspraak… was de strijd nog niet voorbij.

Vandaag, na alles, wordt mij verteld: “Jouw plek is op straat.” Ja, ik heb geen onderdak. Ik leef, samen met mijn zieke vader en moeder, zonder woning, zonder bed, zonder dak boven ons hoofd. Alsof die tien jaren van wachten en tranen niets betekenden. Is dit de veiligheid die ons beloofd werd? Is dit rechtvaardigheid? Dat we erkenning krijgen – om daarna dakloos te worden verklaard? En toch, ondanks alles… sta ik hier.

Vandaag bezit ik niets… geen huis, geen stabiliteit, geen gevoel van veiligheid. Maar ik heb mijn stem – en daarom ben ik hier. Ik ben hier om te zeggen: stop met ons negeren. Wij zijn geen nummers. Geen dossiers. Wij zijn mensen. Wij dromen. Wij voelen. Wij huilen. Wij breken. Maar wij vechten door.

Open de deuren voor ons. Geef ons de kans om te leven, niet alleen om te overleven. Kijk in de ogen van de kinderen in de asielzoekerscentra… Zien jullie daar kinderlijke blikken? Of gezichten die alle hoop zijn kwijtgeraakt? Ik ben hier niet om medelijden te vragen. Ik ben hier om waardigheid te eisen. Help ons – niet om je imago op te poetsen, maar om ons een echte kans op leven te geven.

Ik ben Zahraa… en ik zal niet langer zwijgen. Ze hebben mijn kindertijd gestolen, maar mijn stem zullen ze nooit stelen. Ik ben Zahraa, dochter van het asiel, dochter van het geduld, en ik zal van mijn pijn een toekomst bouwen – een toekomst waarin de stem klinkt van elk stil kind.