Verwarring rond de ‘ tarieven van Trump’

We hoeven weinig illusies te hebben over hoe doordacht het economische beleid van Trump is.

Hij gehoorzaamt waarschijnlijk vooral zijn geldschieters en mogelijkheden om zelf nog rijker te worden met zijn tijdelijke overmacht. Maar de gevolgen van zijn woeste maatregelen zijn fascinerend. En het zegt ook veel over de onmacht van wat zich oppositie noemt.

11 april, 2025 4 min leestijd

(foto rawpixel, publiek domein)

Het woest zwaaien met tarieven op importproducten van Trump is bedoeld om de binnenlandse productie te stimuleren en banen te creëren (en belastinginkomsten te genereren). Er is veel gezegd over hoe Trump zijn kinderachtige berekeningen heeft gemaakt van welke land welke tarieven moet betalen. De meest verbluffende openbaring was nog die van Rachel Maddow in haar programma op MSNBC over hoe Trump aan zijn voornaamste ‘adviseur’ op het gebied van die tarieven was gekomen. Die had zijn schoonzoon op internet gevonden omdat de titel van zijn boek (iets over China) wel leuk klonk. De vondst van Kushner gaat overigens slecht door een deur met Musk, dus dat kan nog lachen worden.

Vervolgens heeft Trump een deel van zijn maatregelen weer ingetrokken en bleven de beurskoersen kelderen (maar een dag later kan dat weer anders zijn, ook nu veerden de indexen soms weer wat op door koopjesjagers). Alleen China blijft hij hardnekkig aanvallen, en die vecht als enige ook terug, op economisch gebied dan.

Maar ook interessant is dat Trumps populariteit voorlopig tamelijk stabiel blijft in eigen land. Net als de losgeslagen kettingzaag Milei in Argentinië blijft een groot deel van de bevolking, met name de onderklasse, geloven dat Trump ‘ eindelijk wat doet’ aan de op hol geslagen economische wanorde. CNN pollde op vrijdag 11 april dat alle commotie Trump geen steun onder de bevolking had gekost. Voorheen golden de Democraten altijd als de favouriten van de arbeidersklasse in de VS en steunden veel vakbonden hun kandidaten. Maar die positie hebben ze verloren, met name omdat zij met hun pro vrijhandelsbeleid geen oog voor de noden van de lokale werkers (en werklozen) leken te hebben. Trump heeft dat natuurlijk ook niet, in tegendeel, maar juist dat gebluf met tarieven geeft de indruk dat hij forse maatregelen wil nemen om een einde te maken aan globalisering en vrijhandel.

Misschien komt de oranje brulboei nog in de problemen omdat hij zelf heeft gehint op voorkennis bij het kopen van aandelen omdat hij van plan was de tariefmaatregelen weer terug te draaien.

Dat was voorheen ‘ons’ linkse terrein, remember? Seattle 1999, de blokkade van de WTO was een van de hoogtepunten van de globaliseringsprotesten. De machtige vakbond van autowerkers UAW heeft dan ook verklaard voorstander van die tarieven te zijn (maar niet per se van Trump). Ook de progressieve nieuwswebsite Common Dreams besteedt aandacht aan het vrijhandelsdilemma en de tarieven. En adviseert om met bonden als de UAW rond de tafel te gaan zitten om ” om een gemeenschappelijk progressief standpunt uit te werken. Daar waar tarieven banen beschermen en de verplaatsing van banen uit onderhandelingen halen, moeten ze worden gesteund. Daar waar ze banen vernietigen of landen met hoge lonen aanvallen uit wraak, moeten ze worden bestreden en vervangen door zorgvuldige onderhandelingen om een gelijk speelveld met lage tarieven te creëren.”

De Zuid-Afrikaanse linkse econoom Patrick Bond legt de verschillende manieren uit waarop je de tarieven kunt beoordelen. En hij waarschuwt ook voor valse hoop. Nogal wat deskundologen hebben het over de mogelijke instorting van de dollar(markt). En dat zou inderdaad mogelijk zijn, maar dan zal eerder de Bitcoin diens plaats innemen, dan een ‘ multipolaire’ munt als de Renminbi uit China. Hoewel die net een alternatief heeft ontwikkeld voor het Amerikaanse SWIFT-betalingssysteem. Hij verwijst daarom naar de analyse van de Indiase econoom Jayati Ghosh op Democracy Now: “Er zit een lichtpuntje aan voor ontwikkelingslanden, namelijk dat ons te lang, misschien wel drie decennia lang, is verteld dat we ons alleen kunnen ontwikkelen door middel van exportgeleide groei. En dat is echt jammer geweest, want we hebben het nooit als een goede optie gezien om onze eigen arbeiders een eerlijke behandeling te geven. We hebben lonen altijd gezien als een kostenpost, niet als een bron van onze eigen binnenlandse vraag en markt. Het is nu tijd om echt te veranderen, om over te schakelen, om na te denken over andere handelsafspraken, meer regionale afspraken, om andere ontwikkelingslanden als markten te zien, om onze eigen bevolking als markten te zien, en om na te denken over de dingen die we kunnen doen om duurzame productie te creëren, die niet schadelijk is voor het milieu, die daadwerkelijk zorgt voor leefbare lonen en fatsoenlijke arbeidsomstandigheden in onze eigen landen.”

Counterpunch, waar Patrick Bond publiceert, is een goede bron voor heldere analyses van Trump zijn economische beleid zonder illusies (zie Who Shot the Tariffs)

Uit onverdachte bron hebben we ons eigen Beurs.nl, altijd leuk om de dagkoersen te volgen, waar uitgelegd wordt waarom Trump kan vergeten om met zijn beleid terug te keren naar ‘lokaal produceren’.

Ook de blog van vakbondseconomen Rode Cijfers (uit FNV-hoek) heeft zich op voorspellingen gestort