Queer vluchteling Hüseyin: “Negeer ons niet, hoor ons, bescherm ons”

Afgelopen zondag vond er in Den Haag een strijdbare demonstratie plaats naar aanleiding van het overlijden van de minderjarige trans vluchteling Alice. Aan de protestactie, die was georganiseerd door Trans Utrecht & Beyond, namen zo’n tweehonderd mensen deel, onder wie een flink aantal queer vluchtelingen. Uit de toespraken van trans vluchtelingen en anderen bleek hoe onveilig hun leven in de opvanglocaties is en hoezeer het mensonwaardige beleid tegen vluchtelingen vooral ook trans mensen treft. Hieronder de speech van Hüseyin.

Beste deelnemers,

Bedankt dat jullie meedoen aan zo’n belangrijk protest.

Vandaag zijn we hier om de stem van Alice en honderden anderen te laten horen, om ervoor te zorgen dat de overheid actie onderneemt met betrekking tot de onveilige situaties in asielcentra. We hebben gehoord dat we op 29 maart weer een transgender asielzoeker zijn verloren, Alice, een tiener. Helaas is dit niet de eerste keer, en zolang de Nederlandse parlementariërs geen concrete actie ondernemen, zal het ook niet de laatste keer zijn.

Meer over dit protest
– De aankondiging
– Indrukwekkende protestactie van en voor trans vluchtelingen: “Justice for Alice, justice for all!” (beeldverslag)
– Queer vluchteling Hüseyin: “Negeer ons niet, hoor ons, bescherm ons”

Mensen die vervolgd zijn vanwege hun seksuele geaardheid en genderidentiteit hebben, simpelweg om veilig te zijn, hun land, familie, vrienden en geliefden moeten verlaten en asiel moeten zoeken in een ander land. Ze waren zich bewust van de ontberingen van het vluchteling zijn; ze wisten dat hun leven niet zo comfortabel kon zijn als ieder mens verdient. Maar toch, om veilig te zijn, gewoon om veilig te zijn, hebben ze de moeilijke beslissing genomen om asiel aan te vragen. Het is geen gemakkelijke keuze, geloof me. Als homoseksuele, non-binaire vluchteling in Nederland ben ik getuige van deze ervaringen uit de eerste hand.

Maar terwijl ze hun droom om in Europa te leven aan het verwezenlijken zijn, ontzegt Nederland hen hun basisrechten door niet te voldoen aan de mensenrechtenverplichtingen die voortvloeien uit meerdere internationale verdragen. Hierbij wil ik de Nederlandse regering, in het bijzonder de minister van Asiel, Marjolein Faber, nogmaals wijzen op hun verplichtingen.

Beste staatsambtenaren, beste parlementariërs, beste activisten en degenen die vandaag naar ons luisteren.

Veel onderzoeken, feiten, nieuws en rapporten tonen expliciet aan dat het Nederlandse asielbeleid faalt. Lhbtqia+ asielzoekers zijn niet veilig, niet beschermd en kunnen niet hun basisbehoeften vervullen in Nederlandse opvangcentra. Deze kwesties zijn meerdere keren besproken in het parlement, maar tot nu toe zijn er geen concrete maatregelen genomen. De reden hiervoor was altijd de kul-argumentatie “iedereen is gelijk, we hoeven geen verdere stappen te nemen”. Zijn we allemaal gelijk? Wat is gelijkheid? Ik denk dat ze zich niet eens bewust zijn van hun bestaande wetten, die concrete stappen vereisen om echte gelijkheid te realiseren. Hierbij wil ik enkele aanbevelingen doen:

– Ook al is allemaal samenwonen wenselijk, de feiten tonen aan dat zonder het waarborgen van veiligheid (met concrete stappen, zoals het verbeteren van de veiligheid, het creëren van veilige plaatsen, vroegtijdige acceptatie (namelijk inburgering) voor alle asielzoekers, enzovoorts) het samenwonen zal leiden tot vele andere verliezen, tot het geconfronteerd worden met discriminatie, tot voortdurende gevolgen op het gebied van geestelijke gezondheid. Daarom moet een aparte eenheid voor lhbtqia+ asielzoekers, zolang er geen veiligheidsmaatregelen zijn, niet slechts als een voorkeur worden beschouwd, maar als een noodzakelijke maatregel in het licht van het beginsel van materiële gelijkheid.

– De Nederlandse overheid moet toegang tot trans-specifieke gezondheidszorg en psychologische ondersteuning voor lhbtqia+ asielzoekers garanderen, en hun recht op gezondheid handhaven. Deze maatregelen zijn van vitaal belang voor persoonlijke autonomie en kunnen het aantal pogingen tot zelfmoord omlaag brengen.

– Het is een feit dat de wachtlijst voor toegang tot trans-specifieke gezondheidszorg een van de problemen is, zelfs voor Nederlandse trans mensen. Daarom moet de staat voorrang geven aan zorg voor degenen die al hormoontherapie krijgen, ongeacht hun status. Anders zullen degenen die al eerder met dergelijke behandelingen zijn begonnen meerdere gevolgen ondervinden wegens het er niet mee doorgaan, zowel lichamelijk als psychisch.

– Degenen die nog niet begonnen zijn, moeten op wachtlijsten worden geplaatst. Anders vertraagt het verlengde asielproces de plaatsing, wat gelijkheid voor deze mensen in de weg staat.

Er zijn nog veel meer aanbevelingen die we graag met parlementariërs en de regering willen bespreken. Negeer ons niet, hoor ons, bescherm ons.

Transrechten zijn mensenrechten!
Asiel zoeken is een mensenrecht!
Lhbtqia+ rechten zijn mensenrechten!

Bedankt voor het luisteren

Hüseyin