Bewoners van de Ravel in actie: “Wij willen woonzekerheid!” (beeldverslag)

Zo’n 180 bewoners van “de Ravel”, een voormalig kantoorgebouw aan de Ravellaan 96 in Utrecht, dreigen dakloos te worden gemaakt door verhuurder Socius en eigenaar gemeente Utrecht. Onlangs is aan de bewoners bekendgemaakt dat ze per 19 mei het pand moeten verlaten. Om de dreigende huisuitzettingen te voorkomen hielden de Bond Precaire Woonvormen (BPW) en de actiegroep Red de Ravel! woensdag een enerverende protestactie bij het Utrechtse gemeentehuis.

Naar schatting honderd mensen, waaronder een flink aantal bewoners van de Ravel, namen deel aan het strijdbare protest. Veel deelnemers hadden zelfgemaakte actiebordjes meegenomen. De BPW-activisten droegen hun nieuwe woonstrijdsjalen en toonden hun joekels van spandoeken. Behalve toespraken van diverse bewoners van de Ravel waren er leuzen te horen als “Vecht, vecht, vecht, wonen is een recht”, “Huizen voor mensen, niet voor winst” en “Niet tijdelijk, niet duur, wij willen sociale huur”.

De woede over de dreigende huisuitzettingen van maar liefst 180 mensen is groot onder de bewoners van de Ravel. De actie van gisteren gaat zeker een vervolg krijgen, want de strijd gaat door. De BPW en de bewoners eisen van verhuurder Socius en eigenaar gemeente Utrecht:

• 1. Bied woonzekerheid en zeggenschap. Laat de 180 bewoners van de Ravel blijven in hun huis en respecteer hun huurrechten.
• 2. Voorkom dakloosheid. Stop het inwisselen van de huidige huurders voor andere tijdelijke huurders. Geen jongeren op straat!
• 3. Behoud de huidige gemeenschap en woongroepen in het pand en de sociale cohesie in de buurt.
• 4. Stop het dumpen van sociale verantwoordelijkheid door de gemeente Utrecht en Socius op individuele huurders en de samenleving. Neem verantwoordelijkheid en waarborg woonzekerheid voor iedereen.

Harry Westerink

Hieronder de tekst van de speeches van twee bewoners van de Ravel, Malvina en Senna.

De speech van Malvina

De Ravel is een thuis voor honderdtachtig mensen. Sommigen wonen er al tien jaar, sommigen pas twee dagen. Maar het is voor ons allemaal meer dan een dak boven ons hoofd. De voorheen sfeerloze kantoorgangen komen tot leven door de ontmoetingen die er tot stand komen, het gelach dat op ieder moment van de dag te horen is, de kunst die er op wordt gehangen of gekke teksten die allemaal een eigen verhaal vertellen, een eigen herinnering oproepen. De grote woonkamers lichten op door de gemeenschappen die er elke dag samenkomen en erin investeren omdat het zo veel voor hen betekent. Zelfs de lift heeft van alles gezien en in beweging gebracht.

Uiterlijk 19 mei 2025 komt hier een eind aan. We wisten inderdaad dat ons contract zou aflopen en we hadden inderdaad kunnen verwachten dat het ooit echt zou eindigen. Maar het is de manier waarop dit gebeurt, die mij woedend maakt. Als er inderdaad plannen zouden zijn geweest voor het pand, een herontwikkelingsproject, iets waar al meer dan tien jaar op is geanticipeerd, als het pand inderdaad met de grond gelijk zou worden gemaakt en een nieuwe bestemming zou krijgen, dan, misschien dan zou ik nog begrijpen waarom wij het gebouw moeten verlaten.

Maar om uit ons dierbare thuis gestuurd te worden, terwijl het gebouw nog onaangeraakt blijft om vervolgens plaats te maken voor andere mensen die hier wel nog rustig vijf jaar kunnen gaan wonen, dat gaat voor mij totaal tegen alle logica in. Wij hebben met veel tijd, energie en liefde een gemeenschap opgebouwd op een plek die we door een onzinnige bureaucratische regel moeten weggeven aan nieuwkomers. Dit is niet alleen een pijnlijke gevoelskwestie voor ons: samen komen te wonen met degenen die ons gaan uitzwaaien. Ook vanuit de gemeente is dit niet ethisch verantwoord.

De wet die ervoor zorgt dat ons contract niet wordt verlengd, is ingevoerd vanuit huurbescherming. Hoe valt deze situatie volgens de gemeente onder huurbescherming? Honderdtachtig mensen worden zonder enige enige hulp of tegemoetkoming uit hun huis gestuurd en aan hun lot overgelaten op de huidige woningmarkt, om honderdtachtig nieuwe mensen van buiten de gemeente Utrecht een tijdelijk contract te geven, die over een aantal jaar voor hetzelfde probleem komen te staan. Dit is allesbehalve een duurzame oplossing. De gemeente laat niet één keer, maar twee keer een bijna tweehonderdtal bewoners in woningnood komen. En met dit tempo blijft het daar misschien niet eens bij.

Er werd vanaf het begin gezegd dat het contract tijdelijk zou zijn, omdat er andere plannen voor het pand zouden komen. Maar als deze plannen nog niet eens op de tekentafel liggen, dan is de hele reden van die tijdelijkheid toch weg? Kom eerst met een plan en vertel ons dan pas wat te doen.

Op deze manier laat de gemeente zowel het gebouw als de bewoners links liggen, terwijl het juist deze bewoners zijn die al jaren liefde en zorg dragen voor het pand, niet de gemeente. Onze klusvrouw woont op de eerste verdieping, en onze gang- en pandbeheerders zetten zich dagelijks in voor taken om en rondom het gebouw. Dit alles gaat ook verloren. En dat allemaal zodat we maar geen huurrechten krijgen.

Ik wil benadrukken: huurrechten bestaan om een reden. En niet om omzeild te worden. Wethouder Dennis de Vries had het over het individuele belang opzij zetten voor het collectief. Maar ik vraag mij af over welk collectief hij het dan heeft. Het bestaande collectief wordt benadeeld en zelfs heel Utrecht en haar woningmarkt gaat erop achteruit. Wie profiteert hier dan van? Zou wethouder Dennis niet zijn individuele belang opzij moeten schuiven en moeten kiezen voor ons collectief en de woningcrisis in Utrecht?

Wij zijn allemaal mensen. En we vragen geen onzinnige dingen. Maar voor zo’n paradoxaal en onzinnig besluit gaan wij ons huis niet uit.

De speech van Senna

Hoewel het eerder “helaas” dan “fijn” is dat we hier vandaag samen staan, is het fijn dat jullie er zijn. Ik spreek hier vandaag als actieleider van “Red De Ravel!” en als bewoner van de Ravel. Want ik ga mijn mensen missen. En ik ben het zat om steeds te moeten vertrekken en weer opbouwen, om weer te vertrekken. Wonen is voor ons allemaal een basisbehoefte en een recht.

Als een van de laatste bewoners van de Ravel moet ik nu na drie jaar toekijken hoe de gemeenschap waar ik ziel en zaligheid in heb gestoken, uit elkaar wordt gereten door een hoop juridische ellende. En dat terwijl het gebouw gewoon blijft staan. De manier waarop we nu weg moeten, is eng en pijnlijk. We worden behandeld als nummers: “Jammer, vervelend, helaas, jullie rechten komen ons niet goed uit. Laat je het even netjes achter voor de nieuwe?” En dat laat een nare smaak achter; die woonrechten hebben velen van ons al sinds wij in deze stad wonen, niet meer gehad. Maar er is geen plek voor ons in deze stad, zonder rijke ouders, als starter of student, als woongroep. Er is geen plek voor ons in deze stad, aldus de gemeente, met een woningtekort van meer dan honderdduizend huizen, dat alsmaar stijgt.

Maar er is wel plek voor ons in de Ravel; waar bewoners op elkaar kunnen bouwen, terugvallen en leunen. Bij elkaar terecht kunnen, voor de leuke en minder leuke kanten van het leven. Leren samenwonen, omgaan met de ander, ontwikkelen als jezelf; dit komt allemaal samen door de manier van wonen hier op deze plek. Ik heb hier zoveel meegemaakt, en ben hier zo ver gekomen als persoon. Als negentienjarige, totaal zoekende en onzeker kwam ik hier binnen. Nu ben ik 22, docent en activist met een grote mond en een missie.

Ik maak mij zorgen om hoe de bewoners van mijn verdieping terechtkomen. Gaan ze wel op tijd iets kunnen vinden? Kunnen ze wel terug naar hun ouders? Kunnen ze ergens terecht en komt het wel goed met hen? Of het nou goed komt of niet, we worden uit elkaar gehaald om vervangen te worden. Onze gemeenschap wordt uit elkaar gerukt en van elkaar gescheiden. Het doet pijn dat wij op deze manier uit elkaar moeten en dat vergeef ik de gemeente niet.

Laat het vandaag duidelijk zijn: we staan hier om mensen te beschermen tegen dakloosheid. Maar ook om een signaal af te geven dat het klaar is. Klaar met tijdelijk, klaar met onzeker, klaar met duur. En dan richt ik mij als eerste tot de gemeente. Wij willen woonzekerheid!