De sluiting van een franchise laat werkers onbetaald: een gesprek met een voormalige werker van Sugo Amsterdam

Wanneer een bedrijfseigenaar zijn activiteiten staakt en werkers onbetaald laat, is dat meer dan alleen slecht management; het is een systemisch probleem. Helaas is dit scenario maar al te bekend bij Horeca United/Vloerwerk, denk bijvoorbeeld aan Glanstastisch. In Nederland wordt ‘ondernemerschap’ vaak geprezen in de media en beleidskringen, maar de behandeling van werkers wordt zelden onder de loep genomen. Prijzen, zoals aan Lupi, en berichtgeving, zoals over ketens als NY Pizza, benadrukken zakelijke succesverhalen terwijl de menselijke kosten vaak over het hoofd worden gezien.

De zaak van E. en Sugo Amsterdam

E. is een student en voormalig werker bij Sugo Amsterdam. Hen kwam zonder loon te zitten toen de franchise abrupt sloot. Aanvankelijk beloofde de eigenaar, Johan Matthijs (Joep) Noordhoek, het achterstallige loon te betalen. Maar na een paar gesprekken stopte Noordhoek helemaal met reageren. E. ontdekte later dat hun contract en werktijden nooit officieel waren geregistreerd bij de belastingdienst, een omissie die hun recht op studiefinanciering in gevaar bracht. Maar in plaats van dit onrecht te accepteren, koos E. ervoor om actie te ondernemen en nam contact op met Horeca United/Vloerwerk voor ondersteuning.

Wie is Joep Noordhoek?

Joep Noordhoek heeft een geschiedenis van kortstondige ondernemingen onder de franchise Sugo Pizza. In oktober 2021 opende hij Broodje Fier, een broodjeszaak die hij in mei 2022 ombouwde tot een Sugo Pizza-vestiging. Die zaak sloot in december 2024. In 2023 opende hij in De Pijp (Ferdinand Bolstraat 107) nog een Sugo Pizza-franchise, en die werd in mei 2025 eveneens gesloten. Dit patroon van snelle openingen en sluitingen heeft ernstige gevolgen gehad voor zijn werkers, die vaak zonder loon of wettelijke bescherming zitten.

Een eenzijdig beroep op medeleven

Noordhoek zegt te kampen met financiële problemen, maar heeft een faillissement voorkomen. Het aanvragen van een faillissement is in het voordeel van werkers, omdat het zou leiden tot uitbetaling door het UWV. Maar om persoonlijk ongemak te voorkomen weigert Noordhoek die weg in te slaan. Hij steekt zijn kop liever in het zand en saboteert het betalen van achterstallig loon.

In reactie op een formele loonvordering van E. suggereert hij dat we ons moeten inleven in zijn situatie. Maar zelf heeft hij weinig bezorgdheid getoond voor de financiële en emotionele tol die zijn daden hebben geëist van zijn werkers.

Ondanks zijn verhalen over zijn ontberingen, richtte Noordhoek in juli 2024 samen met Sebastiaan Pieter (Bas) Bröring een nieuw bedrijf op: Eetlokaal Buurt (4). Eetlokaal Buurt is nog steeds open en Noordhoek werkt er zelf.

Medeleven verwachten van precaire horecawerkers, en tegelijkertijd weigeren om verantwoordelijkheid te nemen voor hun onbetaalde arbeid, is niet alleen onethisch en onwettig: het is beledigend.

Werkers vechten terug

Bij Horeca United/Vloerwerk geloven we in directe actie, solidariteit en self-empowerment. In plaats van werkers af te schilderen als passieve slachtoffers, benadrukken we hun kracht en handelingsmogelijkheden. De beslissing van E. om zich uit te spreken en zich te organiseren is een krachtig voorbeeld van collectief verzet tegen uitbuiting. Als je wilt meedoen aan deze campagne neem dan contact met ons op.

Kun je jezelf even kort voorstellen?

Ik ben 22 jaar, ik studeer en kom uit Italië. Bijna twee jaar geleden ben ik naar Amsterdam verhuisd. Naast mijn studie Social and Cultural Justice ben ik ook betrokken bij sociale strijd buiten de collegebanken.

Hoe lang heb je bij dit restaurant gewerkt?

Ik was in dienst van eind februari 2024 tot eind februari 2025.

Hoe was de werksfeer tijdens je dienstverband? Hoe was de relatie tussen werkers en leidinggevenden?

Ik vond het werken daar eerlijk gezegd wel leuk. Ik werkte er lang genoeg om me zeker te voelen in mijn taken en vaardigheden. De sfeer tussen mij en mijn collega’s was altijd goed. De eigenaar was de laatste maanden nauwelijks aanwezig in het restaurant, omdat hij net een nieuwe zaak had geopend en meestal daar was.

Maar vertraagde betalingen en vertraagde loonstrookjes waren een terugkerend probleem. Dat gold voor alle werkers. In de laatste maanden was er geen manager meer, waardoor de werkvloer erg chaotisch en ongeorganiseerd raakte. Roosters voor de komende week werden pas op de zondag uitgedeeld. Maar afgezien hiervan werd iedereen met respect behandeld, ook door de eigenaar.

Hoe verliep de communicatie met de eigenaar toen het restaurant nog open was? En veranderde dat nadat het sloot?

Communicatie met de eigenaar was nooit eenvoudig: bij herhaalde vragen over achterstallige betalingen of loonstroken kregen werkers vaak dagenlang geen reactie. Voor andere zaken, zoals praktische problemen in het restaurant of ziekmeldingen, verliep de communicatie beter.

Wanneer realiseerde je zich dat je niet uitbetaald zou worden? Hoe kwam je daarachter?

Begin maart vertelde de manager me dat hij op de rand van faillissement stond en dat het restaurant moest sluiten. Hij verzekerde me dat hij me “zo snel mogelijk” zou betalen. Daarna stopte hij volledig met reageren op berichten of telefoontjes en werd hij onbereikbaar. Via het UWV ontdekte ik dat hij het faillissement nooit officieel had aangevraagd.

Zijn er andere oud-collega’s in dezelfde situatie?

Ja, zeven andere werkers wachten ook nog steeds op hun loon.

Hoe heeft deze onzekerheid over werk en betaling je leven beïnvloed?

Zoals ik eerder zei, ben ik een internationale student met een laag inkomen. Ik werd niet op tijd geïnformeerd dat mijn baan zou stoppen, waardoor ik plots baanloos was en geen tijd had om iets anders te vinden. Omdat mijn contract niet werd verlengd, verloor ik ook mijn recht op studiefinanciering van DUO en op het gratis OV. Dat kwamen alle andere kosten bovenop die ik niet meer kon betalen omdat ik mijn loon niet kreeg. Dit alles veroorzaakte veel stress, angst en een gevoel van machteloosheid.

Ken je anderen die iets soortgelijks hebben meegemaakt? Denkt je dat dit vaker voorkomt in de horeca?

Behalve mijn collega’s ken ik persoonlijk verder niemand die dit heeft meegemaakt. Maar ik weet dat dit niet het eerste geval is in de horeca. Sinds ik kennis heb gemaakt met het werk van Horeca United, realiseer ik me dat dit veel vaker voorkomt dan ik dacht. Eerlijk gezegd had ik dit niet verwacht in een land als Nederland, waar werkers goed beschermd lijken te zijn.

Waarom besloot je een campagne te starten tegen je voormalige ‘werkgever’? Wat motiveerde je om dat te doen in plaats van gewoon een andere baan te zoeken of een advocaat in te schakelen?

Mijn eerste stap was om hulp te zoeken bij het UWV. Maar omdat zij alleen werken met formeel uitgesproken faillissementen, konden ze weinig doen. Ze zijn wel een onderzoek gestart om te kijken of ze een faillissement konden afdwingen, maar omdat de eigenaar niet meewerkt, ligt alles stil.

Een campagne starten of eraan meedoen was niet iets wat ik meteen overwoog. Ik kende dit soort collectieve actie niet en wist niet bij wie ik terecht kon. Pas na een paar maanden, waarin ik alles zelf probeerde op te lossen, raadde een vriend me aan om contact op te nemen met Horeca United. Deel uitmaken van een groep mensen die bereid is om samen met mij op te komen voor onze rechten, gaf me de steun die ik nodig had. De aanpak van dit solidariteitsnetwerk – gebaseerd op van onderop organisatie en collectieve actie – sluit veel beter aan bij mijn waarden dan alleen juridische stappen.

Het voelde ook oneerlijk om een advocaat te moeten betalen om loon terug te krijgen waar ik al recht op had. In de tussentijd heb ik een andere baan gevonden, maar gewoon een nieuwe baan zoeken voelde nooit als een echte oplossing voor wat me is aangedaan.

Hoe voelt het om samen met andere werkers actie te ondernemen?

De afgelopen maanden hebben me veel stress, onzekerheid en frustratie bezorgd. Het was een opluchting en gaf me kracht om collega’s te vinden die wilden luisteren en helpen. Ik voel dat ik eindelijk de ruimte heb om voor mijn rechten op te komen, zonder te hoeven wachten tot het systeem mijn situatie erkent.

Wat zou je willen zeggen tegen anderen die te maken hebben met onzekerheid over werk en betaling door uitbuitende ‘werkgevers’?

Ik zou zeggen dat het volkomen terecht is om boos en gefrustreerd te zijn. Welke manier je ook kiest om hiermee om te gaan, het zal voelen alsof je extra werk en energie moet steken in iets wat je nooit had mogen overkomen. Ik zou hen aanmoedigen om mensen te zoeken die echt willen helpen, en om niet op te geven.

Hoe kunnen lezers van dit artikel je steunen?

Ze kunnen zich aansluiten bij onze campagne! Help ons druk uit te oefenen op de eigenaar zodat hij eindelijk betaalt!

Horeca United

(Dit artikel verscheen eerder, deels in het Engels, op hun website.)