De Nomade van het Vuur – Een magisch-symbolisch verhaal van Polle Griotto

Het hoofdpersonage is een alledaagse Bic-aansteker. Hij verdwijnt, duikt op, verbindt mensen en vertelt zijn eigen verhaal. Onder de oppervlakte schuilt een gelaagdheid vol symboliek, een knipoog naar passende muziek en zelfs een aantal onverwachte levenslessen. Gedachten over de tijdelijkheid van bezit, over verbinding en loslaten, over chaos en ongrijpbaarheid. Over het vuur doorgeven.

Ik ben een aansteker. Geen zippo. Geen erfstuk, gewoon een simpele Bic. In een opvallende kleur, met een litteken van tandafdrukken op mijn torso. Officieel een Bic, maar eigenlijk ben ik een fenomeen. Mijn lot is duidelijk: nooit echt van iemand, altijd van iedereen. Een legende. Een illusie in plastic.

Het begint altijd met dat toneelstuk van jullie. Vaak op een vrij feestje, een dj draait zijn verhaal. Jij lijkt nerveus, tikt ritmisch op je broekzakken, alsof je probeert een geheime melodie te ontgrendelen. Voor, achter, zijzakken. Dan je sweater. De buikzakken. Je fronst alsof ik in rook ben opgegaan. Lichte paniek. Dan – je vest. Alle zakken tegelijk – alsof je denkt dat ik me kan splitsen in kleine stukjes en overal tegelijk kan zijn. Je handen gaan steeds dieper, zakken worden binnenstebuiten gekeerd. Ik voel de warmte van je gedachten, je ziet me voor je, helder en fel in je hoofd, maar je handen blijven leeg. Dan haal je je rugzak omdersteboven, alsof ik daar een winterslaap hou tussen je bananenschil, wat kruimels en een verfrommeld treinkaartje uit 2019.

Niets. Alleen frustratie. Mala vida, no me importa.

Dan vraag je hulp. Een vriend begint zijn eigen zakkenexpeditie. Knopen rammelen tegen muntjes, sleutels rinkelen. Hij vindt een aansteker… maar het is de verkeerde. Een doorzichtige van de Action, halfleeg, met een blokkerend wieltje, onwaardig. Ik ben nergens. Niemand voelt mijn gladde lijf. Ik voel jullie twijfel groeien, bijna existentieel: heb ik hem ooit wel gehad? Cause London is drowning, and i live by the river.

En precies dan – poef! – verschijn ik in de hand van een derde. Cause every little thing is gonna be alright. Een stille derde, die zich verbaasd afvraagt hoe ik daar beland ben? Ach, dat blijft mijn mysterie. Soms glijd ik gewoon langs vingers die nietsvermoedend in een jaszak verdwijnen, soms kruip ik tussen wat paperassen of laat me mee glijden met wat snoepgoed. Hoe kan dat nu, terwijl de stille derde heel wat blikken van ongeloof meekrijgt, nestel ik me snel en stevig in zijn palm alsof ik er altijd al was, alsof híj de uitverkorene is. Iron, like a lion in Zion.

Ik word gedraaid, geknakt, geklikt – een vlam! Het vuurtje is gemaakt. Opluchting. Stil applaus. Keep your fire burning, let your light shine on, fluistert een stem in de lucht, terwijl ik zachtjes door meerdere handen glijd. Para bailar La Bamba. En ergens, wat later, ritmisch en speels, klinkt een echo: girucu girucuhuugipsyrumbacumbia, alsof het universum me begeleidt in mijn dans van verdwijnende en opduikende vlammen. Alle rookwaren lichten gloeiend op. De vriendenkring knikt tevreden. One love. Even ben ik het middelpunt van het universum. Een held, een zonnegod in miniformaat. The king of the bongo.

Maar ik ben een schelm. Zodra iemand – “mag ik een vuurtje” – zegt, verdwijn ik. Soms glijd ik achter je sleutels, soms verdwaal ik in een voering, soms duik ik naar het donkerste plekje in je handtas. Ik ben de eeuwige nomade. De collectieve geest van vuur. Een transformatie-clown in een knallende en wisselende kleurenoutfit. Start wearing purple, wearing purple.

Jullie denken dat jullie míj kwijt zijn, maar in werkelijkheid… laat ik mezelf alleen vinden door wie me het hardst nodig heeft. En zodra dat moment voorbij is? Dan verdwijn ik weer. Want ik ben geen bezit. Ik ben een raadsel. Een vraagteken. En ik glimlach in stilte in mijn hartverwarmend vlammetje. Want ik ben nooit kwijt. Ik ben gewoon even ergens anders nodig. Elke keer als iemand roept: waar is mijn aansteker?! Il faut courir tous les jours, il faut courir. Il faut tenir tout les jours, il faut tenir. En intussen danst iedereen verder de nacht in.

Prettige feesten en vrijheid voor iedereen. Viva tu.

Polle Griotto

(LocalPositionSystem)

Muzieklijst

• Mano Negra. (1988). “Mala Vida”.
• The Clash. (1979). “London Calling”.
• Bob Marley & The Wailers. (1977). “Three Little Birds”.
• Bob Marley. (1992, postuum). “Iron Lion Zion”. Op “Songs of Freedom”.
• Chronixx. (2014). “Zion Gate”.
• Traditioneel Mexicaans volkslied. “La Bamba”.
• Girucu. (2025). “Girucu-Trailer”. “Girucu Gipsy Rumba Cumbia”.
• Bob Marley & The Wailers. (1984). “One Love”.
• Manu Chao / Mano Negra. (1991 / 2000). “Bongo Bong” / “King of Bongo”.
• Gogol Bordello. (2005). “Start Wearing Purple”. Gypsy Punks: “Underground strikes back”.
• Manu Chao. (2005). “Il faut manger”. Op “Clandestino”