Ontwrichting als tactiek

(Foto: We kwamen, we bleven en we hebben Elbit telkens weer afgesloten, schrijft Huda Ammori.[Guy Smallman] )

Palestine Action is een van de meest militante en effectieve activistennetwerken in het Verenigd Koninkrijk – het coördineert de sabotage van wapenfabrieken die de Israëlische staat bevoorraden. Je hebt de groep mede opgericht in juli 2020, na een golf van geweld door de IDF in de bezette gebieden. Hoe heeft het zich ontwikkeld en welke rol heeft het gespeeld sinds 7 oktober?

Palestine Action richt zich op de infrastructuur die de Israëlische bezetting in stand houdt. Ons belangrijkste doelwit is Elbit Systems, het grootste wapenbedrijf van Israël, dat hier in Groot-Brittannië sterk vertegenwoordigd is. Sinds we vijf jaar geleden van start gingen, hebben we verschillende acties gevoerd, zoals het bezetten van daken en het hinderen van bedrijven die betrokken zijn bij de wapenleveringsketen. Na 7 oktober is ons werk dramatisch toegenomen, zowel wat betreft het aantal mensen dat zich heeft aangesloten als de omvang van de acties zelf. We hebben mensen zien inbreken in fabrieken en quadcopter drones zien vernietigen – de op afstand bestuurbare apparaten die Israël heeft gebruikt om kinderen in Gaza af te slachten. Activisten hebben naar verluidt voor miljoenen ponden schade toegebracht aan de fabriek van Elbit in Kent. In maart vorig jaar zagen we de permanente sluiting van de Elbit fabriek in Tamworth in Staffordshire. Meer dan een dozijn bedrijven heeft nu de banden met Elbit verbroken vanwege de campagne. Zowel de Israëlische ambassade als Elbit zelf hebben geklaagd bij de regering over de problemen die Palestine Action veroorzaakt, en we zien een vermindering van de contracten die het Ministerie van Defensie aan het bedrijf geeft. Het is dus duidelijk dat onze acties een tastbare impact hebben.

Hoop je met het aanvallen van wapenfabrieken materiële schade toe te brengen aan de Israëlische oorlogsmachine, of gaat het meer om het genereren van publiciteit en bewustwording – of is het een combinatie van die twee?

We zijn er heel duidelijk over dat ons primaire doel ontwrichting is. Natuurlijk gebruiken we sociale media om onze acties bekend te maken, om mensen te informeren over wat er in deze fabrieken gebeurt en om anderen aan te moedigen zich bij ons aan te sluiten. Maar het gaat er niet alleen om ‘bewustzijn te creëren’ of politici onder druk te zetten. We passeren politici en gaan rechtstreeks naar de agressors. Dit neemt twee vormen aan. De eerste gaat over het vertragen van het tempo van het geweld en het moeilijker maken voor Israël om zijn doelen uit te voeren. Toen activisten bijvoorbeeld inbraken in de fabriek in Kent, dwongen ze Elbit om bepaalde exportvergunningen in te trekken. Als je een wapenfabriek platlegt, al is het maar voor één dag, dan heb je al iets belangrijks bereikt. De hoop is dat de aanhoudende ontwrichting van deze bedrijven hun winstmarges zal aantasten, waardoor ze contracten verliezen en uiteindelijk gedwongen worden te sluiten.

De tweede vorm van ontwrichting is gericht op de Israëlische economie. Bedrijven als Elbit adverteren met het feit dat al hun wapens worden getest op Palestijnen, wat hun manier is om hun positie in het wereldwijde handelsnetwerk veilig te stellen en de groei op het thuisfront te stimuleren. Als je dit netwerk raakt, kun je het zionistische project zelf destabiliseren.

Om te slagen zou dit soort directe actie zeker ook gericht moeten zijn tegen de VS, aangezien Israël veel afhankelijker is van de wereldhegemoon dan van het Verenigd Koninkrijk.

Palestine Action is actief in de VS – het slaagde erin een kantoor van Elbit in Boston te sluiten – en we breiden ons momenteel uit over Europa, met enkele groepen die in Duitsland zijn opgestaan ondanks de intense onderdrukking daar. Maar de rol van het VK is niet onbelangrijk. Israël beschrijft het als een van zijn belangrijkste bondgenoten, wat grotendeels te danken is aan deze sterke commerciële banden. Israëls plan om zijn wapenindustrie uit te breiden houdt in dat het gebruik maakt van de middelen en expertise van westerse landen. Als Elbit hier niet zou kunnen opereren, zou dat een groot logistiek probleem opleveren. Er valt dus veel voor te zeggen dat het verdrijven van Elbit een strategische prioriteit is voor de antikoloniale beweging. Terwijl het verzet in Palestina zich richt op de verdediging van het eigen grondgebied, kunnen bondgenoten elders proberen om de wereldwijde militaire voetafdruk van Israël uit te wissen.

Groot-Brittannië heeft ook de grootste Palestijnse solidariteitsdemonstraties in Europa gezien sinds het begin van de genocide. Vullen deze uw strategie aan of zijn ze ermee in strijd?

Naar mijn mening zijn dit in wezen door de staat gesanctioneerde protesten, georganiseerd in samenwerking met de politie, en om die reden zouden ze nooit een serieuze bedreiging vormen. Ze hebben dan wel honderdduizenden mensen de straat op gebracht, maar dit is een zeer gecontroleerde vorm van protest. Het is gebaseerd op de traditionele tactieken van bijeenkomsten en A-naar-B marsen die we tijdens de oorlog in Irak hebben gezien en die herhaaldelijk hebben gefaald om het bloedvergieten te stoppen. Je hebt vaak dezelfde sprekers – vaak nationale politici – die maand na maand dezelfde verklaringen afleggen, wat betekent dat de menigte geen alternatieve methoden van activisme te horen krijgt. Ze krijgen geen informatie over directe actie, die de door NGO’s georganiseerde Palestijnse solidariteitsbeweging als onaanvaardbaar beschouwt. Het resultaat is dat mensen die aanvankelijk erg enthousiast waren over de zaak, nu minder geëngageerd zijn; ze hebben geen duidelijke richting gekregen. Ik weet dat niet iedereen in staat is om directe actie te voeren, maar als er 100.000 mensen zouden deelnemen aan een mars, dan zou er maar 5% of zelfs 1% van hen nodig zijn om de meeste Israëlische wapenfabrieken in het hele land te sluiten. Op dit moment, nu Israël het staakt-het-vuren verscheurt en doorgaat met de slachting, is het tijd voor de beweging om zich aan te passen.

Maar heb je voor een betekenisvolle verandering niet een soort massabeweging nodig, in plaats van relatief gesloten en geheime groepen activisten die bereid zijn gevangenisstraffen te riskeren?

Wij denken dat een verscheidenheid aan tactieken noodzakelijk is. De energie van de protesten had effectiever gebruikt kunnen worden; de deelnemers hadden op de juiste manier gemobiliseerd kunnen worden. Maar het punt is dat geen enkele massabeweging zal slagen als de nadruk vooral ligt op het overtuigen van de politieke klasse om het zionistische regime niet langer te steunen. Helaas is de politieke klasse onwrikbaar. Haar in het middelpunt van je strategie plaatsen betekent dat je meegezogen wordt in een politiek van respectabiliteit die nergens toe leidt. Dat is precies wat we de afgelopen anderhalf jaar hebben gezien. Terwijl als je een aanpak kiest die niet gebaseerd is op het proberen te beïnvloeden van de regering, je mensen juist kracht kunt geven – je kunt ze laten zien dat protest niet alleen symbolisch is, dat het echte resultaten kan opleveren.

Hoe zie je de toenemende autoritaire reactie van het Verenigd Koninkrijk op de beweging – Palestijnse demonstranten beschuldigen van terrorisme, de politie hun huizen laten binnenvallen, kritische journalisten vasthouden, enzovoort? Is uw directe-actiestrategie niet kwetsbaar voor dit soort repressie?

Toen we Palestina Actie oprichtten, maakten we ons geen illusies over de waarschijnlijke reactie van de staat. Nu we echt resultaten beginnen te boeken, hebben we gezien hoezeer de Britse regering verweven is met het zionistische regime – en bereid is om hard op te treden tegen haar eigen burgers om een buitenlandse wapenfabrikant te beschermen. Maar het cruciale is ervoor te zorgen dat deze aanval geen demobiliserend effect heeft. Op momenten van verhoogde repressie neemt het aantal mensen dat bereid is zich bij de beweging aan te sluiten vaak toe, waardoor het autoritarisme uiteindelijk een averechts effect heeft. Bovendien is er de kwestie van de organisatievorm. Door veiligheidsbewust te zijn en in kleine groepen te werken, kunnen we het de autoriteiten moeilijk maken om te reageren op individuele acties door de beweging als geheel aan te vallen – zodat Palestina Actie kan blijven groeien, zelfs onder vijandige omstandigheden.

Hoe zit het met het vooruitzicht om arbeiders in de betreffende fabrieken zelf te organiseren?

We nemen op dit gebied een zeer kritisch standpunt in. Elbit heeft zijn eigen inlichtingencel die elke paar weken verslag uitbrengt over Palestina Action. De werknemers bespioneren routinematig onze activisten om verstoringen tot een minimum te beperken. De fabrieken hebben de neiging om voormalige IDF-soldaten en anderen die ingebed zijn in het militaire apparaat in dienst te nemen; de meeste senior managers worden overgeplaatst uit Israël. Wat de mensen op de werkvloer betreft, als zij hun baan nog niet hebben opgegeven na de genocide, dan is er eerlijk gezegd niet veel hoop dat we hen voor ons kunnen winnen. Elbit heeft video’s vrijgegeven waarin zijn werknemers zichzelf beschrijven als ‘burgersoldaten’ die er trots op zijn dat ze het regime bewapenen. Dus de vraag is, als ze zichzelf als soldaten beschouwen, kunnen we ze dan als potentiële kameraden beschouwen? Dit is niet hetzelfde als de havenarbeiders en fabrieksarbeiders die in het begin van de jaren ’70 staakten om Pinochet van wapens te beroven. Deze mensen zijn geen hulpjes voor de militaire bevoorradingsketen, ze vormen de kern ervan. Verandering moet van buitenaf komen.