Frankrijk plat op 10 september?

Zie eerder artikel over de oproep op globalinfo hier.

Op de onvolprezen website Lundi Matin wordt niet alleen de vraag onderbouwd gesteld, maar staan ook artikelen om aan te sporen om daadwerkelijk op die dag de boel plat te gooien. Bij gebrek aan tijd om alles te vertalen, hierbij een kort overzicht.

Op deze kaarten van mobilisatiepunten van attac wemelt het in ieder geval van de trefpunten.

Er is voor twee dagen eerder overigens, 8 september, al opgeroepen om overal bij de gemeentehuizen bijeen te komen voor het uitzwaaien van de dan hopelijk weggestuurde premier Bayrou. Gisteren werd de premier inderdaad weggestuurd, met 194 tegen 364 stemmen. Macron moet dus een nieuwe premier zoeken. Maar de door hem eerder ingediende begroting (met 40 miljard aan bezuinigingen en de grootste aanleiding voor de protesten) blijft staan.

Vandaar de oproep om ‘alles te gaan blokkeren’ op 10 september. Vakbonden – die deels ook oproepen voor de 10e – hebben ook een stakingsdag afgekondigd voor 18 september.

Naar verluidt heeft de staat zijn voorbereidingen ook op de rails en zijn er 80.000 gendarmes klaargezet om de acties de kop in te drukken.

Opvallend in veel lokale oproepen is dat de redenen om te gaan blokkeren vaak niet alleen de bezuinigingen zijn, maar ook de aanpalende oorlogsvoorbereidingen.

Maar gaat er echt massaal geblokkeerd worden op 10 september?

Bij Lundi Matin wordt de vraag gesteld en wordt er alvast op vooruit gelopen. Hier een overzichtsartikel

Alles blokkeren opent tal van mogelijkheden voor de verbeelding.

Blokkeren is in ieder geval ‘ beter dan staken’ volgens Alessandro Stella. De vakbonden zijn behoorlijk in de gordijnen gevlogen volgens hem, en door de oproep aangezet om in actie te komen. Hij heeft er nog geen vertrouwen in dat die ook zullen doorzetten na 18 september, en schetst een afnemende macht van vakbonden en het stakingswapen. Blokkades – zoals ook eerder door de Gele Hesjes ingezet, zijn dan een logisch antwoord. ” Alles blokkeren is een oproep om deze helse machine te stoppen die het leven van miljoenen en miljoenen mensen verwoest, die steeds abstracter lijkt te worden, geregeerd door algoritmen en AI, en die in werkelijkheid op afstand wordt bestuurd door economische, sociale en politieke elites. Een schreeuw van verzet tegen alle profiteurs van een systeem dat zij hebben gecreëerd of waarvan zij de erfgenamen zijn, door geboorte of door klassenbewustzijn.”

(…) Om te blokkeren zijn middelen nodig. Om een deel van de snelweg of een tolstation te blokkeren, zoals een oprit van de snelweg, een supermarkt of de lobby van een bank, zijn tientallen mensen nodig. Andere mogelijke blokkades vereisen vooral knowhow. In dat opzicht kan het delen van zowel technische als relationele kennis doorslaggevend zijn. De kennis van de arbeiders, de kennis van de machine, is wat de baas vreest, omdat hij weet dat de arbeiders hun kennis tegen hem kunnen gebruiken.

In de westerse wereld staat niet langer de directe productie van consumptiegoederen centraal in het systeem, maar wel de distributie ervan en het afromen van de meerwaarde. Dit alles verloopt fysiek via havens, magazijnen, transportcentrales, wegen en luchthavens, voor wat het goederenvervoer betreft. Maar tegelijkertijd verloopt het ook via financiële stromen, internetverbindingen en talrijke digitale netwerken. Die bevinden zich niet in de wolken van de iCloud, maar zijn opgeslagen in computerkasten in betonnen gebouwen. Ook hier is de kwetsbaarheid van dit systeem te wijten aan het feit dat hun werknemers, die het technische systeem kennen, op een dag kunnen besluiten om een stroomkring uit te schakelen, een digitale database te wissen of te hacken. En dat kan meer schade aanrichten dan een staking.

Alles blokkeren opent tal van mogelijkheden voor de verbeelding.

Meer aanwijzingen en begeleidende beelden in het stuk ” Quelque Chose de Different” (Een spetterende video en drie tips voor 10 september)

Met de inleidende observatie dat “De spontaniteit van een beweging betekent niet dat deze beweging spontaan handelt. Iedereen weet dat een spontane beweging net zo goed voorbereid is als een beweging die door de media wordt gepromoot. Spontaan betekent maar één ding: de beweging wordt niet van bovenaf georganiseerd. Het is een bottom-up beweging. Ze ontstaat van onderaf en werkt zich omhoog naar het licht.” De video staat hierboven, en er zijn links naar meer, deels nogal verontrustende, beelden.

Creer l’ evenement is een neo-situationistische kijk op de komende opstand.

” Het is aan ons om zelf gebruik te maken van dit historische moment om onze collectieve autonomie te ontwikkelen, om eindelijk de middelen te verwerven om de fundamenten van de vervreemding te ondermijnen en opnieuw in de aanval te gaan. Laten we ons overal, onvermoeibaar, over het hele grondgebied verspreiden. Laten we voedsel collectiviseren, een algemene wilde staking organiseren, ons de vruchten van ons werk opnieuw toe-eigenen om ze eerlijk te verdelen volgens ieders behoeften. Laten we op elke productielocatie het werk en de commerciële logica vernietigen ten gunste van een compromisloos zelfbeheer dat zich heeft bevrijd van de logica van winst en monetarisering. Overal gemeenschappelijke goederen, overal De Commune, deze keer vastbesloten om de dolk in het hart van de vampier te steken, vastberaden om een einde te maken aan de financiële wereld en de economie die gek is geworden.“

Laten we elkaar terugvinden, laten we onze collectieve kracht bundelen en herhaaldelijk aanvallen uitvoeren op het kapitaal en zijn vertegenwoordigers. Laten we de stromen blokkeren, de overgeïrrigeerde slagaders van het commerciële gif. Laten we alles blokkeren. Laten we de plaatsen van de schijnmacht bezetten, er kantines en feesten organiseren. Laten we op de ruïnes en de as, als wortelstokken, gezellige leefgemeenschappen bouwen, op onze maat en naar onze wens. Laten we de uitbuiters verdrijven. Laten we de oorlogsmachines saboteren die het leven bedreigen.

Laten we vernietigen wat ons vernietigt.

Laten we het evenement creëren.”

Damn, wat een teksten…

10 september: de vooravond van de terreur (10 septembre : la veille de la terreur) waarschuwt voor het spektakel dat je niet in de hand hebt. Maar dan, in de tweede helft van het stuk, de constatering: ” Na deze – niet volledige – stand van zaken is de vraag niet “Waarom deelnemen aan de mobilisaties van 10 september?”, maar wel “Hoe kunnen we rechtvaardigen dat we dat niet doen?”, “Hoe kunnen we weigeren om STOP te zeggen!”. Laten we blokkeren, nadenken, handelen. Zo doeltreffend mogelijk. Laten we de voorstanders van het einde van de geschiedenis (wat eerder het trieste verval van een beschaving blijkt te zijn) ongelijk geven.” om vervolgens allerlei mensen en groepen aan te spreken die waarschijnlijk wel redenen zullen verzinnen om afzijdig te blijven, van de oude gedeprimeerde actievoerder tot het vakbondskaderlid dat ‘altijd liever heeft dat er niets gebeurt’ en de linkse wetenschapper die altijd alles beter weet.

(…) Dus, vriend die het mogelijke begraaft, doe niet na al diegenen die anderen wegjagen, die vernietigende kritiek leveren, die een bittere woede en kleverige berusting hebben. Neem deel aan algemene vergaderingen en vind je gelijkgestemden, kom ringwegen blokkeren, rotondes bezetten, clubs bezetten, winkelcentra leegroven, logistieke platforms lamleggen, ecocidale landbouwuitwassen indammen, deze lelijke wereld saboteren. Laat feest en strijd, opstand en carnaval, macht en muziek, gerechtigheid en roes rijmen.

Maar vergeet niet je angst te temperen, je ego te matigen [19]…

en op je domheid te letten.

Zo niet, blijf dan alsjeblieft thuis.

Serge Quadruppani, een veteraan van radicaal links activisme en denken, schreef Vers le 10 septembre ou la puissance de l’indéterminé (Rond 10 september of de kracht van het onbepaalde)

Nu 10 september nadert, tussen enthousiasme hier, scepsis daar en toenemende angst aan de andere kant, groeit het besef dat er een confrontatie op komst is. Hoe zal die eruitzien? Om daar een idee van te krijgen, maken we een inventaris van de wapens waarover de twee kampen die zich zullen vormen en met elkaar zullen botsen, zullen beschikken. (…)

“Laten we alles blokkeren?” Kom maar op! Maar wat is “alles”? Door te definiëren wat daaronder valt en dat tot ons doel te maken, beginnen we nu al met een kritiek op het bestaande, door aan te vallen wat ons leven in de praktijk gevangen houdt.

En als deze beweging mislukt? Er is maar één mogelijk antwoord voor wie, geconfronteerd met de vernedering op het werk, met de vernietiging van de laatste beschermingsmaatregelen die in een eeuw van strijd zijn verworven, met de vernietiging van de biosfeer door de industrie en van de intelligentie door kunstmatige intelligentie, met Gaza, nooit verstandig zal zijn: “Probeer het nog eens. Faal nog eens. Faal beter” (Beckett)

Le coup d’après (de volgende zet) geeft leerzame adviezen over de factoren die voor goeie acties zorgen maar vaak in de voorberiedingen vergeten worden. Zoals eten, zorg voor elkaar, op tijd uitrusten, praten (!) maar ook : aanvallen en verdedigen (!)

“Laten we daarom uit onze lethargie of onze afwachtende houding komen. Laten we geen toeschouwers zijn. Laten we niet wachten tot de beweging wordt overgenomen door de vakbonden en de partijen om er vervolgens over te klagen. Het vage en ongeorganiseerde karakter van de oproepen kan onze kracht zijn om te verrassen, zodat overal in het land nieuwe vormen van strijdbare acties ontstaan. Laten we onze verbeelding ontwikkelen. Laten we die collectief delen met mensen die in beweging komen. Laten we onze woede uiten en onze strategieën aanscherpen. De meest explosieve vormen moeten nog worden uitgevonden. We moeten nu al in actie komen om ervoor te zorgen dat we door de situatie worden overweldigd en overtroffen, zodat deze voortduurt en veel verder gaat dan een enkele dag van protest. We kunnen onszelf de middelen geven om vooraf na te denken over de materiële behoeften en de aanvalsstrategieën. Laten we dus niet wachten, maar ons nu al voorbereiden op de volgende stap.

Tout Bloquer et bien viser (alles blokkeren en goed mikken) hadden we al vertaald (zie hier)

https://lundi.am/En-attendant-le-10-septembre-une-miraculeuse-exception (een wonderbaarlijke uitzondering) is een oude tekst van de Italiaanse revolutionair en filosoof Paulo Virno. Een soort filosofische onderbouwing van de bereidheid van de mens om de opgelegde orde te verbreken.

Ten slotte is het juist de expliciete verwijzing naar een onvoorziene verwachting, dat wil zeggen het tonen van een noodzakelijke onvoltooidheid, die het erepunt vormt van elke politieke theorie die de welwillendheid van de soeverein afwijst.

Ook « Tout est prêt. Les pires conditions matérielles sont excellentes » (Alles Is Klaar, de slechtste materiële omstandigheden zijn uitstekend) waarschuwt voor de optie om de kans niet te wagen om in de aanval te gaan.

Daarbij wordt geadviseerd om niet te moralistisch te zijn: Geef de voorkeur aan strategisch, tactisch en operationeel denken, en dus aan dialectisch redeneren. Dat wil zeggen: vraag u niet af wie ongelijk heeft, wie gelijk heeft, wie verantwoordelijk is, wie schuldig is.

en andere goede adviezen: ruimte is er altijd, maar tijd is de beperkte factor…

en:

Een grote illusie bij revolutionairen is om alles op alles te zetten. Maar de rationaliteit van alles of niets moet worden beperkt tot situaties waarin het resultaat van dit spel strategisch is. Strategisch is, op onze schaal, elke voorbeeldige daad die herhaling impliceert. We moeten het opstandige meme vinden. Strategisch is op onze schaal wat de morele moed versterkt. Het collectieve moreel in actie. En ook het enthousiasme. Strategisch is, op onze schaal, alles wat het initiatief neemt in het mediaverhaal, alles wat de betekenis en de richting van de informatie controleert, alles wat te juist en te feestelijk is om te worden gereduceerd tot een treurig commentaar. Dit alles betekent dat onze strategie voorlopig bestaat uit intens leven en ons voortbestaan op lange termijn. In die zin is alles wat na elke aanval of elke terugtrekking moet blijven bestaan, van strategisch belang. In de geschiedenis van dit moment.

Ai, die Fransen en hun filosofische poezie van de opstand.

Het stuk eindigt met een interessante observatie van de berichtgeving in de mainstream pers tot nu toe. Die vallen in twee inhoudelijke posities uiteen. Of ze concluderen dat het populistisch is en extreem rechts in de kaart speelt om je te verzetten. Of ze hebben in hun wijsheid bedacht dat het allemaal een instrument is van radicaal linkse partijen, lees Melenchon en zijn partij LFI.

Conclusie van het stuk: ” we zouden ze moeten laten boeten voor deze mediale belediging” .

Of Frankrijk morgen inderdaad ingouvernable wordt of dat het met een sisser afloopt (de geheime dienst denkt het laatste), kan onder andere gevolgd worden op de socials van Federation Anarchiste (link). En voor zover je niet zelf wat onderneemt kan het misschien een les zijn voor elders in de wereld, hoe te ageren in hopeloze tijden.