Wilders’ gok: autocratie of vergetelheid

“Wilders wil binnen ‘enkele weken’ alle grenzen dicht voor asielzoekers, anders is PVV weg”, kopte de NOS vandaag. Dit is het. Niemand kan in de toekomst kijken, maar ik denk dat dit Wilders Rubicon-moment is. Hij heeft zijn politieke carrière vergokt; er is voor hem geen weg meer terug. En daarmee staat alles op het spel.

Het “Rubicon-moment” is mijn term voor het moment waarop een would-be dictator niet meer terug kan. Het is een keuze die zorgt dat een dictator steeds autocratischere middelen moet gebruiken om diens positie te beschermen.

De tweede termijn van Trump is bijvoorbeeld duidelijk voorbij het Rubicon-moment. De wet is zo goed als betekenisloos geworden, en geweld en machtsvertoon maken in de VS de dienst uit.

Waarom denk ik dat Wilders zijn Rubicon nadert? Omdat hij zijn hele geloofwaardigheid voor zijn achterban op het spel heeft gezet. Er zijn nu drie opties: 1. Wilders krijgt zijn zin; 2. Er komen nieuwe verkiezingen en Wilders wint; 3. Nieuwe verkiezingen, maar Wilders verliest.

Als Wilders zijn zin krijgt, is zijn dictatuur een feit. Dat gaat in tegen alle wetten en verdragen die Nederland zouden moeten binden. Dat betekent dat Wilders niet langer is gebonden aan wetten, en dat hij puur kan regeren met machtsvertoon.

Optie twee betekent dat Wilders, in mijn ogen, een monsteroverwinning gaat halen. BBB en NSC worden verpulverd. Het wordt een verkiezing waarvan Wilders de inzet heeft bepaald, en de media zullen erin meegaan. Dat is een herhaling van zetten van de verkiezing in 2023.

Met als verschil: de inzet van Wilders is extreem, maar zal tegelijkertijd door media “serieus” genomen worden. Net als de leugens van Yeşilgöz in 2023. Die valse neutraliteit dient de meest rechtse kandidaten.

Ik zie nu al de politiek verslaggever van de NOS voor me: “Wilders wil alle vluchtelingen het land uit werken, maar critici stellen dat dit juridisch niet zou kunnen.” Terwijl: critici zeggen dat omdat dat klopt. Neutraliteit verzwijgt waarheid.

Als Wilders die verkiezingen wint, is hij in een nog sterkere positie dan hij al was. En met het schijnbare mandaat om premier te worden en, net als Trump, alle wetten te negeren in zijn zogenaamde “existentiële” strijd.

Of Wilders verliest de verkiezingen. Die kans schat ik in realiteit niet zo groot in. Het lijkt voor linkse mensen misschien alsof iedereen Faber en de PVV haat, maar dat kijkt niet verder dan de eigen bubbel. Veel mensen vinden Wilders nog steeds fantastisch.

En Wilders zal alles op alles gooien om die verkiezingen te winnen. Waarbij hij (het aanmoedigen van) geweld, ook via zijn spreekbuis De Telegraaf, niet zal schuwen. Wat op zijn beurt de afdaling naar autocratie alleen versnelt.

En bedenk: het kan allemaal nog veel erger. Nederland is niet bestand tegen fascisme. Zeker niet als Wilders een minister van Justitie mag aanwijzen. Eentje die nóg harder optreedt tegen demonstranten (zoals Wilders ook eiste in zijn persconferentie vandaag).

En voor de naïeveling die denkt dat dit alleen om vluchtelingen gaat zeg ik: allereerst, geef om je vluchtende medemens, en ten tweede: alles wat ze op vluchtelingen uitproberen krijg je in je gezicht terug. Strijd tegen Wilders is strijd vóór de universele vrijheid.

Dit alles staat nog niet vast. Wilders kan verslagen worden. Maar dat vereist een enorme inzet van alle anti-fascistische krachten in Nederland. Dit is het make-or-break-moment. Als we nu niet opstaan is het waarschijnlijk snel te laat.

Laten we met meer dan 100.000 weer opstaan. Neer met het fascisme. Leven de eeuwige strijd voor vrijheid.

Bo Salomons

(Dit artikel verscheen eerder als draadje op Twitter.)