We moeten blijven demonstreren voor Palestina!

Telkens wanneer we horen over een “nieuwe ontwikkeling”, een “routekaart”, een “kader”, of nu dan “de eerste fase” van Trumps akkoord geloven heel wat activisten dat dit misschien wel het langverwachte keerpunt zou kunnen zijn. Er verschijnen optimistische verklaringen, en de ‘internationale gemeenschap’ haast zich om zichzelf te feliciteren met de “vooruitgang”. Maar voor Palestijnenroepen dergelijke aankondigingen geen hoop op, slechts herinneringen op aan talloze eerdere “fasen” en “initiatieven” die rust beloofden, maar alleen maar meer vernietiging brachten.

Daarom moeten we blijven we demonstreren. Omdat elke zogenaamde “doorbraak” al het onrecht van belegering, onteigening en straffeloosheid ongemoeid heeft gelaten. Die werden alleen verpakt in nieuwe woorden en aan de wereld verkocht als diplomatieke overwinningen. Voor de Palestijnen is het pijnlijk duidelijk dat het probleem nooit een gebrek aan overeenkomsten is geweest, maar het ontbreken van gerechtigheid.

Telkens wanneer politici een nieuw akkoord aankondigen, volgt er een korte periode van opluchting. Hulpgoederen worden over de grens gebracht. Politieke leiders spreken over “stabiliteit”. De krantenkoppen worden milder. Maar al snel herhaalt hetzelfde patroon zich: nieuwe bombardementen, nog meer honger, nog meer ontheemding. Wat verandert is niet de onderdrukking zelf, maar de taal die bestuurders gebruiken om deze te rechtvaardigen. “Operaties” heten nu “fasen”, en “bezetting” noemen ze “veiligheidsmaatregelen”. De nieuwe woordkeus is bedoeld om onrechtvaardigheid redelijk te laten klinken.

Als je je afvraagt “waarom nog doorgaan met protesteren nu er een akkoord is bereikt?”, is het antwoord simpel: omdat er niets wezenlijks is veranderd. Er is nog steeds geen definitief einde aan de belegering, geen verantwoording van degenen die oorlogsmisdaden hebben begaan, geen garantie dat de ontheemden ooit naar huis zullen kunnen terugkeren. Er is geen erkenning van het recht om vrij en in waardigheid te leven. Een akkoord dat mensen laat verhongeren, dakloos of staatloos achterlaat, is geen stap in de richting van vrede – het is een voortzetting van dezelfde misdaad met andere middelen.

Blijven demonstreren is daarom geen afwijzen van onderhandelingen, maar eisen dat onderhandelingen eindelijk werkelijk iets opleveren. Onze aanwezigheid op straat toont dat we niet stoppen met morele druk uit te oefenen, alleen maar omdat politici nieuwe woorden hebben gevonden om een oud onrecht te verbergen. We laten nogmaals zien dat het collectieve geweten weigert te zwijgen.

Ik woon zelf in Groot-Brittannië en de medeplichtigheid van mijn land bijvoorbeeld is stuitend. Onze regering blijft spreken over “betrokkenheid”, terwijl ze doorgaat wapens en wapenonderdelen te exporteren naar Israël. Sinds het begin van de laatste oorlog tegen Gaza zijn meer dan 67.000 Palestijnen omgekomen en zijn grote gebieden met de grond gelijk gemaakt, maar Britse bedrijven blijven belangrijke onderdelen te leveren voor de F-35-gevechtsvliegtuigen die de Gazastrook bombarderen. De gedeeltelijke opschorting van exportvergunningen wordt gevierd als vooruitgang, maar er blijken grote mazen in de wet te zitten, met name voor straaljager-onderdelen. Deze tegenstrijdigheid van aan de ene kant oproepen tot terughoudendheid en aan de andere kant doorgaan medeplichtig te zijn, laat zien hoe huichelachtig de Britse politici zijn. Daarom blijft het belangrijk dat we doorgaan met onze betogingen.

De poging om de wereld te laten ‘wennen’ aan het lijden van de Palestijnen is een politieke tactiek. Vermoeidheid verzwakt de solidariteit en normaliseert het onaanvaardbare. Dat is een reden temeer om het demonstreren voort te zetten, want daarmee verzetten we ons tegen gewenning aan het onrecht van de machtigen en tonen we ons medeleven met de Palestijnen. Van elke leus, elk spandoek, elke bijeenkomst gaat een oproep uit om een einde te maken aan medeplichtigheid. Het westen zou onmiddellijk een volledig verbod op wapenexport naar Israël moeten afkondigen en van het land eisen dat het zich verantwoordt voor het Internationaal Gerechtshof. Het westen dient ook de oorlogsmisdadigers te arresteren en uit te leveren aan het Internationaal Strafhof.

Laten we dus vooral doorgaan met actie te voeren tegen belegering, bezetting en rechteloosheid, en voortgaan met onze demonstraties voor al degenen die Israël keer op keer heeft verdreven van hun woonplek, voor families die alles hebben verloren maar weigeren de hoop op te geven, en voor een wereld die nog steeds gelooft in de waardigheid van elk menselijk leven. Totdat er gerechtigheid en vrijheid is voor Palestina.

Adnan Hmidan

Het oorspronkelijke artikel “Why we must keep marching for Palestine – even after the announcement of the first phase of Trump’s agreement” verscheen 9 oktober op Memo. Vertaling en bewerking: Jan Paul Smit.

Verder lezen

• “A History of Deception: US-Israeli Pacts and the Gaza Proposal”.
• “Israel Not Only Ignored Trump, It Has Never Respected a Ceasefire Agreement”.

Berichtnavigatie