Een verbazingwekkende Italiaanse opstand – Serge Quadruppani

Wat blijft er over van 10 september 2025 en de Bloquons Tout in Frankrijk? ……….Een verbazingwekkende Italiaanse opstand

Hieronder volgt een vertaling van een recent commentaar uit Lundi Matin. Wat er in september 2025 in Frankrijk is gebeurd, was interessant, maar het effect van Bloquons Tout (Blokkeer alles) in Italië was verbluffend en ook verrassend, gezien het feit dat het land wordt geregeerd door de quasi-fascistische, Trump-liefhebbende Giorgia Meloni. Bovendien is de opstand grotendeels onbekend, niet alleen in de mainstream media, maar ook in wat er nog over is van de ‘alternatieve’ media, vooral in het achterlijke Verenigd Koninkrijk. (David Wise. Early October 2025)

We waren gewaarschuwd. Van Jean Sarkozy (de zoon van, vert.) (“Deze beweging van 10 september (in Frankrijk) is een feitelijke volksketterij waarin de zwakken zich wentelen in hun polyfactoriale, geordende zelfingenomenheid”) tot Temps Critiques (“De toeterconcerten hier, de potten- en pannenconcerten daar hebben niet meer invloed dan het gezang van voetbalfans overal in de voetbalstadions”), om nog maar te zwijgen van de groep politicologen die steeds koortsachtiger werd geraadpleegd. Een maand lang hadden deskundigen op het gebied van sociale bewegingen ons in de media verzekerd: 10 september zou een non-event worden. We moeten toegeven dat ze gelijk hadden. Nou ja, bijna. En juist vanuit dat ‘bijna’ is het belangrijk dat wij, die alles hebben geprobeerd te blokkeren en bijna niets hebben geblokkeerd, opnieuw beginnen.

Omdat we in deze bijna-blokkade een beetje hebben geleefd. En een paar dingen hebben gezien. Mensen die naar hun werk gingen en die we een half uur hebben opgehouden en die sympathiseerden met het idee om alles te blokkeren (tussen 2/3 en de helft van de mensen, afhankelijk van de bronnen); vrachtwagenchauffeurs die verheugd waren om hun baas te bellen dat ze vastzaten; mensen die nog nooit eerder bij demonstraties waren gezien en zich bij de actie aansloten; Mensen die elkaar al jaren zagen zonder veel met elkaar te praten, begonnen nu veel met elkaar te praten, twee accordeons op de wegversperringen en twee vrachtwagens vol eten die kwamen om uitstekende gratis maaltijden te serveren aan degenen die bij de blokkades betrokken waren. Een perfect georganiseerde wilde crèche voor blokkerende ouders. Houttransportwagens – die monsterlijke vrachtwagens van het bosontginning – eindelijk stilgelegd. En we zagen dat wij, jong en oud, multi-gender en poly-geïntegreerd, in staat waren om ons te organiseren en goed genoeg samen te werken om een knooppunt van circulatie van arbeidskracht en handelswaar van 8 uur ’s ochtends tot 4 uur ’s middags te blokkeren. We hebben ook gezien dat tussen 10 en 18 september, en daarna, nog veel meer acties werden gelanceerd.

We hebben ook gezien hoe de loutere vermelding van een sociale beweging de heersers in trance bracht, tot het punt waarop een premier (Bayrou) zich genoodzaakt zag het toneel te verlaten en een minister van Binnenlandse Zaken, altijd bezorgd om zich fascistischer te tonen dan de fascisten, de mensen hard in elkaar liet slaan zoals we nog nooit hadden gezien, wij die op dat gebied wat gewend waren. We hebben gezien dat, met uitzondering van de 30% die gehecht was aan een soort transcendent pétainisme (de enige mogelijke betekenis, vandaag de dag in Frankrijk, van het woord “vaderland”), de inwoners die door de Franse staat werden bestuurd, voorstander waren van het idee dat er een einde aan moest komen.

(Veldmaarschalk Pétain regeerde Frankrijk tijdens de nazi-bezetting van 1940-1945, waarna hij gevangen werd gezet -TN).

Kortom, hoewel er geen beweging was, voelden we wel een gisting: in Eymoutiers, net als in Parijs en Rouen, zagen we dat er in dit land een blokkerende stemming heerste die alleen maar wachtte op betere omstandigheden om zich te uiten. Wordt vervolgd. De aangename verrassing is dat deze stemming niet achter de Franse grenzen is gebleven. De slogan “Blokkeer alles” is in Italië overgenomen als “Blocchiamo tutto”, met een kracht en reikwijdte die in geen verhouding staat tot wat er in Frankrijk is gebeurd. Al decennialang, van de bewegingen tegen de pensioenhervormingen tot die tegen de arbeidswetgeving, van de zogenaamde rellen in de voorsteden tot de gele hesjes, hebben Italianen het Franse verzet tegen de ultraliberale normalisering beantwoord met minachtende spot, wanneer ze deze onderwerping dienen (wat het geval is bij alle regeringsleiders en de dominante pers), of met afgunst (wanneer ze ertegen zijn). Het is duidelijk dat deze tweede categorie enthousiast het idee heeft overgenomen om alles te blokkeren, en dat niet vanwege een lijst van specifieke onrechtvaardigheden, maar tegen een universele onrechtvaardigheid, de misdaad die het graf van het liberale Westen zal worden, de genocide die momenteel in Gaza plaatsvindt. Daaruit blijkt dat, in tegenstelling tot wat de kameraden van Temps Critiques beweren (waar men toch denkt te weten dat er geen gebrek is aan tifosi), het gejuich van de stadions die mooie collectieve acties bewonderen, invloed kan hebben op het spel.

Op maandag 22 september braken onder de slogan Blocchiamo tutto in heel Italië demonstraties en stakingen uit uit solidariteit met Palestina. In Napels en Rome werden de centrale treinstations bezet en de sporen geblokkeerd… In Rome en Milaan werden snelwegen geblokkeerd… Honderdduizenden mensen gingen in meer dan 80 steden de straat op. De grote kranten, waaronder La Repubblica, kopten met vier gebroken ramen tijdens de bezetting van het treinstation van Milaan. De volgende dag schreef mijn vriend Antonio Paolacci in een bericht:

“Stromen mensen in de straten van alle steden. Havens geblokkeerd, stations geblokkeerd, snelwegen geblokkeerd. Ik zeg je alleen dit: hoe meer ze je vertellen over ”slechts vier kapotte ramen”, hoe duidelijker het is dat ze bang zijn, bang dat we het hebben over de meest massale en gezamenlijke actie van de basis in de afgelopen twee decennia. En alsjeblieft, je mag best geloven dat dit een vergissing is, je mag altijd een andere mening hebben, je mag denken dat het zinloos is, dat ‘het de oorlog niet zal stoppen’ (je mag genocide zelfs ‘oorlog’ blijven noemen), maar een paar vragen over waarom je alleen te horen krijgt dat vier mensen vier dingen hebben vernield, in plaats van wat je echt bezighoudt, hier, eerlijk gezegd, zou ik mezelf een paar vragen stellen.”

De Dijken hebben het Begeven

Fragmenten uit het hoofdartikel van het tijdschrift Contropiano, giornale communista on line. Op maandag 22 september vond er in Italië iets plaats dat van enorme politieke betekenis is en waarschijnlijk het einde betekent van de “sociale passiviteit”.

Een algemene staking uitgeroepen door een vakbond als de USB – een belangrijke vakbond, maar zeker niet van dezelfde omvang als de twee vakbondsformaties die nog steeds het vakbondslandschap domineren – ging gepaard met het gevoel van vreedzame rebellie van miljoenen mensen die de afgelopen twee jaar live op televisie getuige zijn geweest van een genocide.

De groep verenigingen en organisaties die de mobilisatie op gang bracht, was zeker groot, zoals zo vaak het geval was geweest, maar had nog nooit zo’n massa mensen in beweging gebracht als we gisteren hebben gezien.

De vraag die beantwoord moet worden is heel eenvoudig en tegelijkertijd heel ingewikkeld: wat verbindt deze massa? Wat houdt haar bij elkaar en zorgt ervoor dat ze groeit in de komende maanden en jaren? Het wordt nu onmogelijk om het aspect van ‘economisch conflict’, typisch voor vakbonden, te isoleren van de politieke, sociale en menselijke aspecten. De realiteit van de wereld van vandaag houdt de ‘structurele gegevens’ en het universum van sociale tegenstellingen, of alleen ‘waarden’, bij elkaar, zonder dat ze van elkaar kunnen worden gescheiden.

Degenen die dit als eersten begrepen, waren de arbeiders die de slogan “Leg de wapens neer, verhoog de lonen” (Giù le armi, su i salari) bedachten. Omdat deze slogan nog nooit eerder is verschenen, zoals vandaag het geval is, hebben we nog nooit aan den lijve ondervonden hoe de verarming van degenen die toch een baan hebben, en de oorlog voor onze deur met elkaar verbonden zijn.

(…) Horror, pure horror, is nu het ware kenmerk van de ‘westerse beschaving’, van Washington tot Tel Aviv.

Op dit alles en nog veel meer reageren de massa’s mensen die de straat op zijn gegaan met de leus ‘genoeg is genoeg!’. Ze doen dit in de volle wetenschap dat de verschillende regeringen en regeringsgroepen (Europa, NAVO, enz.) volkomen doof en blind zijn.

Het is een horror die logischerwijs verder gaat dan ‘simpele’ klassenconflicten, de confrontatie over lonen, sociale uitkeringen, gezondheid, individuele vrijheid (afgezien van de vrijheid om geld te verdienen). Maar het omvat ook al die thema’s waarop iedereen, in verschillende mate, elke dag het ondraaglijke karakter van dit systeem van accumulatie constateert. Niet van ‘het leven’, maar van het tegenovergestelde…

Het empirische bewijs kwam – volkomen onverwacht – van automobilisten die vastzaten in het verkeer en openlijk applaudisseerden voor de demonstranten die hen toch “in de weg stonden”.

Als dit zo is, zoals het ons leek toen we door de immense optochten in Rome en elders liepen, moeten we allereerst erkennen dat deze massa mensen – arbeiders, studenten, gepensioneerden, moeders, enz. – vooral op zoek is naar een vertegenwoordiging van ideeën, waarden en cultuur in de brede zin van het woord.

Het is veel meer dan ‘politieke vertegenwoordiging’ om op te stemmen bij de volgende verkiezingen, maar iets authentieker, diepgaander, duurzamer, in de hoop de beerput waarin we stikken volledig te veranderen. Een visie op de wereld die wordt ondersteund door georganiseerde krachten die misschien nog in de minderheid zijn, maar zeker niet bereid zijn om waarden in te ruilen voor een plaats in een fauteuil.

Er is iets ontstaan. Het is een atypisch sociaal blok, vergeleken met het verre verleden. Maar diep van binnen bevinden we ons in andere tijden – in tijden van oorlogen en dus revoluties – en we kunnen en mogen niet zoeken naar het ‘reeds bekende’ om het onbekende het hoofd te bieden. Het is een nieuw landschap, dat een nieuwe bril vereist om het te kunnen bekijken.

Met aandacht en respect werken zodat het groeit, zich consolideert en zich rond allerlei thema’s verduidelijkt, is de voorwaarde om te hopen dat het zijn doel bereikt. Dat van een wereld zonder klasse- of religieuze suprematie, en dus zonder uitbuiting, oorlogen en genocides.

We weten dat de beweging zo krachtig is geweest dat, ondanks de vele lasterpraatjes dat ze in handen zou zijn van “gewelddadige mensen”, zelfs de zeer Trumpistische Meloni niet anders kon dan een oorlogsschip sturen om “Italiaanse onderdanen” aan boord van de Global Sumud Flotilla te “helpen”. We weten dat de havenarbeiders hebben aangekondigd dat ze de havens zouden blokkeren bij de eerste Israëlische aanval. Gisteren nog ging een nieuwe massale demonstratie in Genua gepaard met de blokkade van een schip dat gevoelige apparatuur naar Israël zou brengen en dat met lege handen moest vertrekken.

Italiaanse kameraden, mijn indruk is dat de analyse van Contropiano de spijker op zijn kop slaat, en als dat inderdaad het geval is, zijn wij jaloers op jullie. Jullie wijzen ons de weg: “Probeer het opnieuw. Faal opnieuw. Faal beter”. Totdat het lukt. (Citaat uit Samuel Becketts boek Worstword Ho uit 1983. TN, DW)

We hebben tenslotte geen keuze. Het is dit, of genocidaal fascisme, eerst in de periferie van het Westen (Oekraïne, Gaza, Soedan…), en dan al snel, en in toenemende mate, midden in het hart ervan. Serge Quadruppani (Sept 2025)

(Serge Quadruppani publiceert, in afwachting dat de proletarische woede de oude wereld wegvaagt, humoristische teksten, reisverhalen en strijdbare teksten over zijn activiteiten als auteur en vertaler op https://quadruppani.blogspot.fr/).