4 mei. 335 kogelgaten.

Naar de inhoud springen

En dat is waarom we het over 4 mei moeten hebben. Ons is steeds verteld dat de Holocaust uitzonderlijk was, een eenmalige ontsporing van de mensheid. Maar dat is een leugen die ons lekker laat slapen. Want zie je, als het uitzonderlijk is, hoeven we het niet te herkennen in wat nu gebeurt. We kunnen net doen alsof we de gelijkenissen niet zien: huizen die worden afgepakt, een volk dat wordt opgesloten, kinderen die sterven. We huiveren bij concentratiekampen, maar knikken goedkeurend als Gaza – een openluchtgevangenis – wordt platgebombardeerd met wapens waar onze goedkeuring op staat. Nooit meer? We doen het nu, met open ogen. En het zijn geen monsters die het doen, geen duivels met hoorns – het zijn gewone mensen, net als toen. Bureaucraten, politici, kiezers. Mensen zoals wij. Wij zijn die mensen die zwijgen, die wegkijken, die denken dat hun handen schoon blijven. Wij zijn die mensen die een traantje wegpinken om 335 zinloze kogelgaten [in het lichaam van Hind Rajab] om ons vervolgens weer in stilte hullen. Twee minuten van collectieve boetedoening, 120 seconden ieder jaar zijn voldoende om ons te verlossen van schuld. Van wat we laten gebeuren. Dus laten we het hebben over 4 mei. Wat voor betekenis heeft het eigenlijk? En wat eren we precies? De doden? Hun verloren menselijkheid? Of eren we onze eigen onschuld? En een dag later, op 5 mei, hijsen we de vlag en vieren we vrijheid. Maar van wie? Niet de vrijheid van een kind als Hind Rajab. Alleen die van ons. Onze vrijheid om weg te kijken, om te zwijgen, om te doen alsof. We organiseren herdenkingen, leggen bloemen neer, we spreken mooie woorden. Maar het is slechts theater. Een façade om onszelf te vertellen dat wij de goeien zijn, dat we geleerd hebben van hún foute verleden, dat wij anders zijn en in ieder geval veel beter dan zij van toen. Maar we doen precies hetzelfde. De namen en gezichten mogen anders zijn, de patronen en mechanismen zijn exact hetzelfde. En dat we dat niet willen inzien, dat we er niet bij stil willen staan omdat er niets ergers is dan de Tweede Wereldoorlog, dat onderstreept alleen maar onze superioriteitswaan. 335 kogelgaten vervagen, en wij gaan door.

Ginny Mooy in 4 mei. 335 kogelgaten. (Ginnymooy.com)

Berichtnavigatie