Anarchisme en de Internationale Dag Van De Arbeiders

De geschiedenis van de Dag van de Arbeid is verbonden met het anarchisme en zijn strategie, dat tot de Eerste Wereldoorlog het grootste deel van radicaal links uitmaakte. Door middel van de strategie van revolutionair syndicalisme verdedigden anarchisten de strijd voor het recht op een achturige werkdag. In deze periode werkten mensen tot 16 uur per dag, inclusief zwangere vrouwen en kinderen. De strategie van het revolutionair syndicalisme werd verdedigd door socialisten van verschillende stromingen en door een groot deel van de arbeidersklasse.

In Nieuw-Zeeland waren er in 1841 de eerste demonstraties rondom deze kwestie, die later werd opgepakt en gepromoot door revolutionaire vakbondsactivisten. In de Internationale Arbeiders-Associatie [Eerste internationale] definieerde de Verklaring van het Congres van 1866 de strijd voor het verkorten van de werkdag als een van de belangrijkste speerpunten. In 1869, waarin de collectivistische sector, later anarchistisch genoemd, zou opkomen, werd dit standpunt opnieuw bevestigd, waardoor deze strijd een internationaal doel werd voor anarchisten en in de opbouw van hun vakbondsorganen.

In Chicago vond in 1886 een grote staking plaats met meer dan 400.000 arbeiders die een verkorting van de werkdag eisten. De politie infiltreerde in het protest en gooide een bom naar de demonstranten, die vervolgens uiteen werden gedreven. Alle acht veroordeelden die voor de bom werden beschuldigd waren anarchisten. Van de vier die berecht en vermoord werden door de Amerikaanse regering waren Adolph Fisher, August Spies, Albert Parsons en George Engel. Van de acht beschuldigden werden alleen Oscar Neebe (15 jaar gevangenis), Samuel Fielden en Michael Schwab (levenslang) niet geëxecuteerd. Louis Ling pleegde zelfmoord de dag voor zijn executie.

Het Parijse Socialistische Congres van 1899 stelde 1 mei in als een dag van strijd en protest tegen de veroordeling en executie van de martelaren van Chicago. Activistische netwerken, vakbondsorganen en anarchistische, socialistische en syndicalistische politieke organisaties streden in hun landen om van deze datum een historische gebeurtenis te maken in de strijd van de arbeidersklasse. Op 1 mei 1894 werd in Brazilië de eerste poging gedaan om de Dag van de Arbeider te vieren. Een bijeenkomst over het evenement werd echter opgeschort toen de politie arriveerde. Desondanks werden er bommen gegooid naar twee paleizen en naar een ander paleis op Largo do Carmo.

De eerste dag van mei was de hele eeuw door een dag van historische strijd. De agenda ervan, de verkorting van de werkdag, werd gewonnen door de arbeidersbeweging over de hele wereld, aangedreven door de anarchisten. Ze wilden niet alleen deze agenda veroveren, maar op basis van de overwinning van de arbeidersklasse deze organiseren voor een revolutionair proces waarin arbeiders de productiemiddelen zouden overnemen en in staat zouden zijn om het werk eerlijk te beheren.

In Brazilië richtten de algemene stakingen van 1917-1920 zich op deze kwesties. In Peru werd in 1913 een algemene staking georganiseerd door de Federación Obrera Regional del Perú. In 1919 in Argentinië door FORA, in Zuid-Afrika door de Industrial Workers of the World (IWW) en op vele andere plaatsen. Er is geen manier om deze dag te begrijpen zonder de anarchistische en revolutionair syndicalistische strategie in de wereld te begrijpen.

Vanaf het begin hebben de staat, kapitalisten en allerlei partijen, bureaucraten, populisten van rechts tot links geprobeerd het concept van de Dag van de Arbeid op te eisen en de betekenis ervan te veranderen of weg te nemen. Demonstraties van "socialistische" bureaucratische vakbonden weigeren anarchisten in hun optochten; neobolsjewieken zetten hun klauwen in de vakbondstraditie die ze altijd gesaboteerd en bestreden hebben; enz. Zo wil iedereen profiteren van onze meidag, een dag van de onderdrukten en uitgebuitenen. Maar er is geen manier om deze dag te begrijpen zonder de internationale anarchistische en de revolutionair syndicalistische strijd te begrijpen.

Het is een dag die in het teken staat van internationale solidariteit, een strijd voor emancipatie en het loskomen van onze ketenen van de staat en het kapitalisme. En een dag om de honderden doden (zo niet duizenden) te herdenken die in hun strijd voor emancipatie wereldwijd zijn vermoord door de politiemachten ter bescherming voor de heersende klassen.

De FNV, die vandaag (op 1 mei) een demonstratie houdt, maar ondertussen ook de politievakbond[1] steunt en beweert op hun website dat 1 mei begon met de tweede internationale[2]. Is een voorbeeld van huidige liberalisering en bureaucratisering van de vakbonden, het uitwissen van een geschiedenis van onderop, en wijst op het in de steek laten van een revolutionaire klassen strijd die vandaag de dag harder nodig is dan ooit.

[1]: https://www.fnv.nl/acties/dag-van-de-arbeid-2024/herman-bode
[2]: https://www.fnv.nl/nieuwsbericht/algemeen-nieuws/2020/03/de-geschiedenis-van-de-dag-van-de-arbeid