Massale opkomst van pro choice-demonstranten tegen christenfundamentalistische anti-abortus mars (beeldverslag)

Elk jaar vindt er half november de grootste extreem-rechtse demonstratie plaats die Nederland kent. Gisteren was het weer zover, opnieuw in Den Haag. Zo’n tienduizend mensen uit de hoek van de SGP en de ChristenUnie namen weer deel aan de “mars voor het leven”, georganiseerd door Schreeuw om Leven, een lobby- en actieclub tegen abortus. Elk jaar, bijvoorbeeld in 2022, 2023 en 2024, komen pro choice-mensen tegen die anti-abortus demonstratie in actie. De opkomst van pro choice-activisten was deze keer boven verwachting: maar liefst zo’n achthonderd mensen stonden langs de waterkant op de Koekamp vlakbij station Den Haag Centraal opgesteld en scandeerden onophoudelijk “Baas in eigen buik”, toen de christenfundamentalische zombiemars aan de andere kant van de gracht voorbijkwam.

Een groter verschil tussen beide demonstraties was nauwelijks denkbaar. Terwijl de christelijke kudde stil, saai, gedwee en gehoorzaam voorbijliep, met een paar voorgeschreven en vooraf uitgedeelde standaardbordjes in de handen, stond aan de andere kant van het water een menigte die had gekozen voor het recht op abortus, voor autonomie, voor zelfbeschikking over het eigen lijf. “Mijn kut, mijn keuze” was dan ook een van de vele strijdbare slogans die waren aangebracht op de talloze creatieve zelfgemaakte actieborden. Het verschil tussen beide demonstraties liet meteen ook het verschil zien tussen beide groepen activisten. Aan onze kant was merkbaar en voelbaar dat de strijd draaide om principes als zelfbeschikking en keuzevrijheid van mensen, en dan vooral van mensen die zwanger kunnen worden. Aan hun kant, die van het christenfundamentalisme, was het kuddegedrag zichtbaar, dat bestond uit het achter een norse en autoritaire herder aanlopen die ooit in een heilig boek bevolen zou hebben dat abortus een misdaad zou zijn.

Het onverwacht grote aantal pro choice-activisten stemt hoopvol. Nog maar zo’n vijf tot tien jaar geleden voerden slechts een handvol of hooguit tientallen mensen een tegenactie tegen de “mars voor het leven”. Wie toen tegen de christenfundamentalisten van Schreeuw om leven demonstreerde, kon uit het eigen progressieve kamp soms zelfs meewarig te horen krijgen: “Maar dat is toch niet meer nodig? Abortus is toch een verworven recht?”. Maar nu, in 2025, lijkt het tij gekeerd. Meer mensen lijken te gaan beseffen dat verworven rechten flink op het spel staan door de opkomst van het fascisme, dat is doorgedrongen tot diep in het staatsapparaat. De heroprichting van de Dolle Mina’s, die tijdens de tegendemonstratie ruim waren vertegenwoordigd, en de recente acties tegen geweld tegen vrouwen, die veel media-aandacht hebben gekregen, tonen aan dat de feministische strijd tegen het patriarchaat springlevend is. Energiek waren de pro choice-activisten gisteren zeker. Ze joelden, ze schreeuwden, ze staken hun middelvinger op naar de christenfundamentalisten, ze droegen bordjes en spandoeken met teksten als “Uw God is niet mijn gynaecoloog”, “Jouw God is niet mijn baas”, “Jouw bijbel is niet mijn wetboek”, “Niet lijden door religie, want ik neem de regie”, “Blijf uit mijn baarmoeder”, “Our bodies, our choice”, “Breinaalden zijn om te breien” en vele anderen.

“Verworven rechten komen te voet en gaan te paard”, zo liet een pro choice activist weten. Dat inzicht, die ervaring vormde een van de vertrekpunten voor de tegendemonstranten. Ze kwamen in actie om het verworven recht op abortus te blijven verdedigen tegen de toenemende extreem-rechtse aanvallen, die ook zijn ingezet op zoveel andere ooit bevochten verworvenheden. Als we niet strijdbaar en waakzaam genoeg zijn, als we ons niet voldoende weten te organiseren, dan kunnen allerlei verworvenheden meer en meer van ons worden afgepakt, vaak geleidelijk, maar soms ook bliksemsnel. Daar waren de pro choice activisten zich volkomen van bewust. En dat bewustzijn en die strijdbaarheid van gisteren is nodig om ons met succes te kunnen weren tegen het fascisme, het religieuze fundamentalisme en het patriarchaat.

Harry Westerink

Dan nog wat beelden van de christenfundamentalistische zombiemars.

Berichtnavigatie