Een nucleaire supermacht en een onteigend volk

Anarchist uit Jaffa over de escalatie in Palestina en Israëlische onderdrukking

Dit artikel verscheen 8 oktober, 2023 op Crimethinc.com vertaling door het Forum voor Anarchisme netwerk

Op 7 oktober heeft Hamas, de heersende partij in de Gaza strook, de muur die hen omringde doorbroken om vervolgens een reeks aanvallen uit te voeren. De Israëlische regering heeft gereageerd met een volledige militaire operatie. Hoewel beid partijen zich zowel op burgers als soldaten hebben gericht, kunnen deze gebeurtenissen alleen begrepen worden in de context van decennia aan onderdrukking en etnische zuiveringen.

Destijds waren we net bezig met het afronden van een interview met Jonathan Pollak, een anarchist uit Jaffa- en Palestijnste stad die tot recent overwegend Arabisch was. Als een jarenlange deelnemer aan Anarchists Against the Wall en andere anti-koloniale solidariteitsinspanningen, riskeert Jonathan nu gevangenisstraf wegens protesteren eerder dit jaar. In het interview beschrijft hij hoe hij de huidige escalatie ziet. Hij beschrijft ook hoe het Israëlische rechtssysteem gestructureerd de Palestijnen onderdrukt, legt uit hoe Palestijnse gevangenen ondersteund kunnen worden en evalueert de effectiviteit van de solidariteitsinspanningen door de jaren heen.

Escalerend vijandschap

Op zaterdag 7 oktober, terwijl we ons voorbereidden om dit interview te publiceren, voerde Hamas een gecoördineerde golf van aanvallen uit. De Israëlische regering heeft gereageerd met een volledige militaire aanval. Hoe zie je deze gebeurtenissen vanuit jouw locatie?

Dit is een gebeurtenis van historische proporties, in termen van Palestijns verzet tegen het Israëlische kolonialisme, dat nog steeds voortduurt. Het is nog te vroeg om te zeggen wat er precies gaat gebeuren, dus spreek ik liever over de algemene context van de situatie dan dat ik een analyse geef van de zich ontwikkelende kwestie, terwijl de details nog onduidelijk zijn. Hoewel het al duidelijk is dat tijdens de aanval enkele daden hebben plaatsgevonden die ver buiten de grenzen van het verzet liggen, zou alles wat ik nu zou kunnen zeggen toch binnen een paar uur al weer achterhaald zijn.

Wat echter zonder enige twijfel zeker is, is dat er verschrikkelijke dagen op ons staan te wachten.

De zeer korte versie van dit specifieke verhaal is dat de Hamas-troepen er in zijn geslaagd de belegering die Israël op brute wijze aan de Gazastrook oplegt te doorbreken, en de Israëlische nederzettingen aan de andere kant van de muur binnen te dringen, of in sommige gevallen zelfs volledig over te nemen. Het dodental aan Israëlische kant loopt in de vele honderden, en veel van de beelden die in de media verschijnen zijn gruwelijk en schokkend, vooral op sociale media. Maar ik loop op de zaken vooruit.

Sommige termen die ik in deze context gebruik, kunnen verwarrend zijn voor mensen die Palestina enigszins volgen, en zijn eraan gewend dat de term Israëlische nederzettingen gereserveerd is voor degenen in de gebieden die Israël in 1967 bezette. Ik ben echter van mening dat het noodzakelijk is om Israël als geheel te begrijpen als een kolonisten-koloniaal project, en het zionisme als een koloniale beweging voor de joodse suprematie. We zouden nalatend zijn als we de lange geschiedenis van Israëlische etnische zuiveringen negeren, die resulteerde in de door Israël etnische zuivering van Palestijnen in 1948, bekend als de Nakba. De huidige Gazastrook, een fractie van het Gaza-district van Palestina van vóór 1948, herbergt vluchtelingen uit 94 volledig ontvolkte dorpen en steden in het historische district. Tegenwoordig zijn 80% van de inwoners van de strip vluchtelingen, belegerd in de grootste openluchtgevangenis ter wereld. De steden die aan het begin van de huidige gevechten door de Palestijnen zijn ingenomen of aangevallen, zijn enkelen van de ontvolkte steden waarvan deze vluchtelingen zijn beroofd.

In de internationale bedrijfsmedia wordt het verhaal meestal afgeschilderd als een bilaterale oorlog tussen Israël en Gaza, of juist als eenzijdige, zinloze Palestijnse agressie zonder enige context. De ontbrekende context is natuurlijk dat het Palestijnse volk eeuwen van koloniale onderwerping heeft doorstaan, voornamelijk de Palestijnen in de Gazastrook.

Zoals ik al zei, de beelden zijn gruwelijk en angstaanjagend. Het is onmogelijk om er niet door beïnvloed te worden. Echter, staan ​​niet op zichzelf. Afgezien van de bovengenoemde historische context is Gaza de afgelopen twintig jaar keer op keer in stof opgegaan door Israëlische luchtaanvallen en militaire operaties. Nu zijn de bombardementen opnieuw begonnen – en binnen de hoofdstroming van de Israëlische samenleving en haar media is er een open discussie over het uitvoeren van genocide in Gaza. Als dit niet wordt voorkomen, dan kan dit inderdaad plaatsvinden.

Als we de Palestijnen vragen om niet tot geweld over te gaan, kunnen we de realiteit waarmee ze worden geconfronteerd niet vergeten. Toen Palestijnen in Gaza in 2017-2018 naar de Israëlische barrière marcheerden die hen gevangen houdt, werden ze met honderden doodgeschoten. De beelden die nu de ronde doen zijn gruwelijk en schokkend. Het is niet mijn bedoeling om het te eufemiseren, te rechtvaardigen of te vergoelijken, maar in de loop van de strijd neemt het pad naar bevrijding bijna altijd een groteske wending. Hoewel het duidelijk moet zijn dat er gewelddadigheden bestaan ​​die onder geen enkele omstandigheid gerechtvaardigd kunnen worden óf als verzetsdaden kunnen worden beschouwd.

Het Afrikaans Nationaal Congres (een van de belangrijkste overkoepelende organisaties die tegen de apartheid in Zuid-Afrika vochten) wordt vaak onwetend gevierd als referentiepunt door degenen die proberen te beargumenteren dat geweld geen rol speelt in de strijd. Maar na de oprichting van zijn militaire vleugel, de MK (uMkhonto we Sizwe, “Speer van de Natie”), heeft het ANC nooit afstand gedaan van geweld. Nelson Mandela (een lid van het ANC en medeoprichter van de MK) weigerde dit te doen, zelfs na tientallen jaren gevangenschap. In 1985 zei de toenmalige president van het ANC, Oliver Tambo, tegen de Los Angeles Times :

“In het verleden zeiden we dat het ANC niet opzettelijk een onschuldig leven zal nemen, maar nu, kijkend naar wat er in Zuid-Afrika gebeurt, is het moeilijk te zeggen dat er geen burgers zullen sterven.”

De context van de strijd is hier tussen een nucleaire militaire supermacht en een onteigend volk. Het kolonialisme heeft daar niets mee te maken. Het kolonialisme zal niet uit zichzelf een stap terug doen, zelfs niet als je het vriendelijk vraagt. Als buitenstaanders moeten we bedenken dat dekolonialisme een nobele zaak is, maar dat de weg om dit te bereiken vaak lelijk is en besmet met geweld. Bij gebrek aan enig realistisch alternatief om bevrijding te bereiken, worden mensen vaak gedwongen om onverantwoorde daden te verrichten; dit is een fundamentele realiteit van het machtsverschil. Zelfs als de strijd op sommige momenten specifieke wendingen neemt die we niet kunnen tolereren of waar we niet achter willen staan, dan alsnog moeten we altijd de bevrijding steunen. Eisen dat de onderdrukten altijd op de zuiverste manier handelen, betekent eisen dat ze voor altijd in dienstbaarheid blijven.

De rechtszaak

Ter ondersteuning: Jonathan, je zit midden in een rechtszaak tegen de Israëlische regering, je wordt ervan wordt beschuldigd stenen te hebben gegooid tijdens een protest op de Westelijke Jordaanoever. Kan je uitleggen in welke context je bent gearresteerd?

Ik werd gearresteerd in Beita, een stad vlakbij de stad Nablus op de Westelijke Jordaanoever.

Beita heeft een lange traditie van verzet tegen het Israëlische kolonialisme. Het was een centrum van verzet tijdens de Eerste Intifada (1987-1993). Begin 1988 werden ongeveer twintig mannen uit Beita en het naburige Huwara door het Israëlische leger opgepakt nadat ze door de Shin Bet, de beruchte geheime politie van Israël, waren geïdentificeerd als betrokken bij incidenten met het gooien van stenen. Ze werden vastgebonden met handboeien met ritssluiting en hun botten werden door soldaten verbrijzeld met stenen en knuppels. De soldaten voerden het directe bevel uit van de toenmalige minister van Defensie Itzhak Rabin, die in het openbaar opriep tot een beleid van ‘hun armen en benen breken’.

Later dat jaar was Beita de locatie van een van de bepalende incidenten van de Intifada, toen een groep Israëlische kolonistenjongeren, geleid door kolonist-extremist Romam Aldube, de stad binnenviel onder het mom van het organiseren van een Pesach-excursie die er recht doorheen ging. Nadat Aldube een inwoner van het dorp had doodgeschoten in de olijfgaarden rondom de stad, trok de groep verder naar Beita zelf. Hier werden ze opgewacht door de lokale bevolking die naar buiten kwam om zichzelf te verdedigen. De kolonisten werden uiteindelijk ontwapend door de mensen daar, maar niet voordat de geweren van de kolonisten nog twee Palestijnen doodde, evenals een 13-jarig kolonistenmeisje dat tijdens de confrontatie per ongeluk door Aldube zelf werd neergeschoten.

In de nasleep van het incident waren er binnen de Israëlische samenleving wijdverbreide oproepen om ‘Beita van de kaart te vegen’. Ondanks dat de details van het incident al duidelijk waren voor het leger via operationele debriefings, vernietigde het Israëlische leger als vergelding vijftien huizen in het dorp en arresteerde alle mannelijke inwoners, waarna zes van hen later naar Jordanië werden gedeporteerd.

De afgelopen jaren was Beita het toneel van voortdurende strijd met het Israëlische leger en hun kolonisten die nederzettingen probeerden te vestigen op het gestolen land van de stad. Het protest waarbij ik op 27 januari werd gearresteerd, maakte deel uit van een lokale opstand die in mei 2021 begon, na de vestiging van een Israëlische kolonie in het Jabel (Mount) Sabih-gebied aan de rand van de stad. Tijdens deze demonstraties zijn elf mensen gedood door Israëlisch vuur, sommigen van hen door sluipschutters. Duizenden zijn ernstig gewond geraakt en honderden zijn gearresteerd. Het is de opstand erin geslaagd een evacuatie van de kolonisten af ​​te dwingen, maar slechts tijdelijk én met de belofte van de regering dat ze op een gegeven moment zullen mogen terugkeren. Na de verwijdering van de kolonisten werd de plaats gebruikt als militaire basis; Onlangs keerden kolonisten terug om de huizen te bezetten die daar met overheidssteun waren gebouwd.

Ik werd gearresteerd toen een Israëlische grenspolitie (een paramilitaire eenheid van de Israëlische politie) na een demonstratie het dorp binnenviel. Op het politiebureau hoorde ik de twee agenten die mij hadden gearresteerd hun verklaringen coördineren; Vervolgens beschuldigden ze mij van zware mishandeling van politieagenten (steenwerpen), obstructie van politieagenten en relschoppen. Ik werd drie weken in de gevangenis vastgehouden en daarna vrijgelaten onder huisarrest vanwege een verslechterde gezondheid.

Je hebt geëist dat je door een militaire rechtbank wordt berecht in plaats van door een civiele rechtbank, zoals de Palestijnen dat doen. Kuntjede betekenis van deze eis uitleggen?

Ik ben duidelijk geen fan van de staat, welke staat dan ook. Maar in zogenaamde democratieën komt het idee van de legitimiteit van staatsgeweld – dat de basis vormt van de juridische en wetshandhavingssystemen – voort uit een vals gevoel van rechtvaardigheid en uit het misplaatste idee dat deze systemen de collectieve belangen vertegenwoordigen van degenen die zijn onderworpen aan zijn gezag.

Een uniek mechanisme van de Israëlische apartheid, dat zelfs niet bestond in het apartheidssysteem van Zuid-Afrika, is dat er op de Westelijke Jordaanoever twee parallelle rechtssystemen bestaan: één voor Palestijnen en één voor Joodse kolonisten. Wanneer iemand wordt beschuldigd van identieke misdrijven – zelfs als ze op precies dezelfde locatie, op hetzelfde tijdstip en onder precies dezelfde omstandigheden hebben plaatsgevonden – zal ik worden vervolgd en berecht in het Israëlische strafrechtsysteem, terwijl mijn Palestijnse kameraden te maken krijgen met de gevolgen van het Israëlische systeem van militair recht, dat de realiteit van een volslagen militaire dictatuur weerspiegelt. Om de Palestijnen te arresteren zal de regering haar gewapende strijdkrachten sturen, die hen vaak midden in de nacht onder schot zullen vasthouden. Het zal tot 96 uur duren voordat ze een rechter zien (24 uur voor mij), en zelfs als ze die uiteindelijk zien, dan zal die rechter een soldaat in uniform zijn, net zoals de aanklager. Zij zullen worden berecht volgens de draconische militaire wet van Israël, waarbij waarschijnlijk de borgtocht zal worden ontzegd, en hun straf zal worden uitgesproken in een systeem waarin niet eens één op de 400 personen wordt vrijgesproken.

Dit dubbele rechtssysteem wordt vaak een van de belangrijkste voorbeelden van de Israëlische vorm van apartheid genoemd. Het is zo’n flagrante manifestatie van apartheid dat zelfs sommige zachte zionisten het niet kunnen negeren, maar toch erkennen ze het niet als iets fundamenteels voor het zionisme als een kolonisten-koloniale beweging, omdat ze zich alleen richten op de bezetting van 1967 en de controle van Israël over de Westelijke Jordaanoever en Gaza. Je hoort mensen vaak zeggen dat het systeem slecht is, maar niet racistisch; dat het onderscheid wordt gemaakt op basis van staatsburgerschap. Die bewering is onjuist. Er is een Palestijnse minderheid van 20% die in de gebieden woont die in 1948 door Israël werden bezet. Zij hebben het Israëlische staatsburgerschap (in tegenstelling tot de Palestijnen op de Westelijke Jordaanoever en Gaza, die onder Israëlische controle leven als onderdanen zonder staatsburgerschap). Een nauwelijks bekend feit over de militaire rechtbanken is dat zelfs de Palestijnen die wel het Israëlische staatsburgerschap hebben, soms worden berecht door militaire rechtbanken op de Westelijke Jordaanoever. De waarheid is simpel: ik werd voor de rechtbank aangeklaagd omdat de staat mij als jood beschouwt. Als ik een Palestijn was geweest met het Israëlische staatsburgerschap, zou ik waarschijnlijk terechtstaan ​​voor een militaire rechtbank. Het systeem opereert langs etnische en religieuze lijnen.

De wetten zelf zijn ook verschillend, en het militaire recht is in feite geen wetgeving, maar eerder een verzameling decreten uitgevaardigd door de militaire commandant van het gebied. Eén zo'n decreet, Order 101 , verbiedt elke bijeenkomst van tien of meer mensen die van politieke aard is (bijvoorbeeld een groepslunch waarbij de politiek wordt besproken), zelfs als mensen op privéterrein samenkomen. Dit is een misdrijf waar maximaal tien jaar gevangenisstraf op staat. Op dezelfde manier kan elke politieke organisatie en vereniging verboden worden, en dat is vaak ook het geval.

Ik zie anarchisme als een ideologie – of beter gezegd, een beweging – van worsteling. Over het algemeen ben ik van mening dat activisme niet moralistisch moet zijn (zoals genotzuchtig en paternalistisch), maar eerder gericht moet zijn op het in beweging zetten van verandering. Er is niets positiefs aan het verspillen van tijd in de gevangenis in plaats van te proberen nuttige dingen hierbuiten te doen. Het leidende principe achter mijn eis om mijn proces naar een militaire rechtbank te verplaatsen, was om licht te werpen op een systeem waar weinig zich van bewust zijn, en tegelijkertijd te proberen het te ondermijnen. We hebben een behoorlijk sterk juridisch argument aangevoerd, gezien de beperkingen van de Israëlische wet, maar de rechtbank negeerde het gewoon op basis van een verzonnen technisch punt – het was behoorlijk indrukwekkend juridisch gegoochel. Mijn beslissing om de geloofwaardigheid van de rechtbank niet te erkennen nadat mijn verzoek was afgewezen, maakte ook deel uit van mijn strategie.

Er is ook een meer fundamentele reden waarom ik weiger om met de rechtbank samen te werken en de procedure te volgen, die voortkomt uit mijn begrip van macht en mijn eigen persoonlijke ervaring met zowel het juridische systeem als het gevangenissysteem. Deze systemen zijn zo opgezet dat je altijd aan het smeken bent, altijd aan het wachten bent, altijd overgeleverd bent aan de macht, verstoken van enige echte keuzevrijheid.

Het niet meewerken zet dit hele controlesysteem op zijn kop. Het stelt je in staat om macht en keuzevrijheid terug te winnen in een situatie waarin het niet de bedoeling is dat je dit hebt. Er is zeker een prijs die moet worden betaald, en daar moet elke keer rekening mee gehouden worden, afhankelijk van de omstandigheden. Ik bepleit dit niet als algemene strategie bij de omgang met het rechtssysteem, maar ik heb ervaren dat het buitengewoon empowerend is.

Mijn kansen om te worden vrijgesproken en een gevangenisstraf te ontlopen waren aanvankelijk onbestaand, dus er viel niet veel te verliezen.

Het is niet de eerste keer dat je een gevangenisstraf opgelegd krijgt, toch?

Nee... ik denk dat het misschien de zesde is, maar ik ben er niet honderd procent zeker van. Mijn Palestijnse kameraden gaan echter voortdurend de gevangenis in en uit, en het is erg moeilijk om je een leven voor te stellen zonder de dreiging van gevangenisstraf, gezien de omstandigheden waarin we leven. Ik heb in ieder geval geluk (of ben bevoorrecht) met de weinige tijd die ik de afgelopen twintig jaar door activisme in de gevangenis heb besteed. Ook dit is een uiting van de Israëlische apartheid.

Je zei dat je eerder dit jaar uit de gevangenis bent vrijgelaten vanwege een slechte gezondheid. Kan je de omstandigheden beschrijven in de verschillende faciliteiten waar je tijd hebt doorgebracht?

Net als het rechtssysteem is ook de opsluiting gescheiden. Er zijn verschillende afdelingen en gevangenissen voor Palestijnse politieke gevangenen (Israël noemt ze “veiligheidsgevangenen”) en voor alle anderen. De omstandigheden zijn veel strenger voor politieke gevangenen, met veel beperktere bezoeken, geen toegang tot telefoons en andere beperkingen. Er is echter veel meer organisatie en een gevoel van solidariteit, en soms zelfs weerstand. Ondanks het feit dat ik wordt berecht op grond van politieke aanklachten waarvoor Palestijnen worden geclassificeerd als 'veiligheidsgevangenen', en ondanks dat ik heb gevraagd om samen met mijn kameraden vastgehouden te worden, ben ik altijd geclassificeerd als een 'gewone' gevangene.

Er zijn drie verschillende juridische stadia van opsluiting in het Israëlische systeem: arrestatie vóór de aanklacht, arrestatie na een aanklacht, en gevangenisstraf na een veroordeling. Arrestatie voorafgaand aan een dictaat is het stadium met de slechtste omstandigheden, waarin de toegang tot de buitenwereld het meest beperkt is. In dat stadium zijn telefonische communicatie en toegang tot tv of radio verboden, evenals het kopen van spullen in de commissaris. Ook zijn er geen boeken of lectuur toegestaan, behalve de Bijbel of de Koran. Wettelijk gezien heb je recht op minstens een uur tuintijd per dag, maar het komt zelden voor dat je zelfs maar een paar minuten krijgt. Sommige van deze dingen worden geleidelijk beter als u eenmaal bent aangeklaagd of verdrietig bent, afhankelijk van in welke gevangenis of gevangenis u zich bevindt, op welke afdeling.

Fysieke omstandigheden variëren enorm. Het aantal mensen in een cel kan tussen de twee en twintig liggen; Ik heb aan beide kanten van deze schaal tijd besteed. Over het algemeen geef ik er de voorkeur aan om zoveel mogelijk privacy te hebben, maar dat hangt echt af van wie je celgenoten zijn. Opgesloten zitten in een cel met slechts één andere persoon kan een behoorlijk zware sociale last zijn, vooral voor iemand als ik, die niet de beste is in het voeren van gesprekken.

Drugs en verslaving zijn ook een probleem, en er zijn er veel in omloop. Pijnstillers, opiaten, opioïde-agonisten, straatdrugs, noem maar op. Maar ze zijn nooit in voldoende of constante voorraad, dus je zit vaak vast in een cel met een stel verslaafden die heen en weer gaan tussen het met geweld afleren van een gewoonte zonder behandeling en scoren en high worden. Er zijn altijd ruzies over het weinige dat er is. Niet-rokende gevangenen hebben technisch gezien het recht om in rookvrije cellen te worden vastgehouden, maar dat is alleen in theorie. In werkelijkheid was de enige rookvrije cel waarin ik ooit werd vastgehouden een eenzame cel. Ik mocht niet eens een rookvrije cel in toen ik acute bronchitis kreeg.

De meest voorkomende vormen van geweld door gevangenen, afgezien van mishandeling, zijn het afschudden (verbrande en geperste sigarettenfilters zijn wijdverspreid en gemakkelijk verkrijgbaar) en het spatten van kokend water vermengd met suiker.

Ik ben nu al bijna 30 jaar veganist. Ik heb diabetes type 1 en glutenintolerantie (coeliakie); Ik heb ook epilepsie, veroorzaakt doordat ik tijdens een demo met een traangasprojectiel in mijn hoofd ben geschoten. Dat maakt eten een constante strijd in de gevangenis, omdat ik eigenlijk niets kan eten dat in de keuken van de gevangenis is bereid. Het duurt meestal een week of twee voordat er wat voedsel beschikbaar is, en zelfs nog langer voordat ik alles krijg waar ik behoefte aan heb en waar ik recht op heb. Ondertussen bestaat mijn dieet voornamelijk uit komkommers en, als je geluk hebt, wat wortels.

Tijdens mijn laatste periode in de gevangenis verloor ik in drie weken ongeveer 12 kilogram (26 pond), ongeveer 15 procent van mijn lichaamsgewicht. Ik kreeg acute bronchitis waardoor mijn bloedglucose naar levensbedreigende niveaus steeg.

Ik had het geluk dat ik huisarrest kreeg, vooral vanwege mijn gezondheid. Dat is een geluk dat de Palestijnen niet hebben. Het was een ervaring die mij enige twijfel bezorgde over hoe ik de juridisch-politieke strategie van de zaak moest aanpakken, en die misschien zelfs een beetje gebroken was. Het kostte me een tijdje om fysiek te herstellen, maar nog langer om mentaal en emotioneel weer bij mezelf te komen. Ik moest beslissingen nemen over hoe ik de zaak moest behandelen; geen van de opties was goed, en ik bevond me niet op een goede plek om ze te maken. Uiteindelijk besefte ik dat ik voor een binaire keuze stond: óf ik zou de deal moeten verzaken die ik als tiener met mezelf had gesloten toen ik de spiegelwereld van het veganarchisme ontdekte, in het besef hoe scheef en klote deze wereld is, óf Ik zou het goed moeten maken, en... weet je, doorgaan. En eigenlijk is dat een vrij gemakkelijke keuze, toch? Bijna geen keuze.

Heb je nog andere aanklachten?

Naast de bovengenoemde aanklachten zijn er ook nog enkele openstaande zaken; beschuldigingen waarvoor nog geen uitspraak over geweest is, maar waar dat misschien nog wel het geval zou kunnen zijn. Met name ‘het aanzetten tot geweld en terreur’ vanwege een artikel dat ik publiceerde toen ik in 2020 gevangen zat, waarin ik mensen opriep om het Palestijnse verzet tegen het Israëlische kolonialisme te steunen en zich daarbij aan te sluiten.

Ontvang je steun van groepen in de Israëlische samenleving, in Palestina, internationaal? Wat kunnen mensen doen om jou en anderen die daar organiseren te steunen?

Ik heb mijn steunkringen binnen de anarchistische gemeenschap en ook onder de Palestijnen. Ik denk dat het meest waardevolle wat mensen op dit moment kunnen doen het steunen van campagnes is die boycots, desinvesteringen en sancties tegen Israël bevorderen. Er zijn er nogal wat van in omloop, het is relatief effectief en het is vrij eenvoudig om er bij betrokken te raken.

Wat betreft het steunen van mij: ik denk dat het steunen van de strijd, en van de Palestijnse gevangenen in het algemeen, de beste manier is om mij ook persoonlijk te steunen.

Er zijn momenteel meer dan 5000 Palestijnse gevangenen in Israëlische cellen en gevangenissen. Ongeveer een kwart van degenen die in Israëlische gevangenissen worden vastgehouden, zijn wat Israël ‘administratieve gedetineerden’ noemt, die voor onbepaalde tijd kunnen worden vastgehouden, zonder aanklacht of proces, en op basis van ‘geheim bewijs’.

Er wordt geschat dat één op de vijf Palestijnse mannen die onder Israëlisch militair bewind leven, minstens één keer door Israël is opgesloten.

De organisatie die Palestijnse gevangenen het beste ondersteunt, is de Addameer Prisoner Support and Human Rights Association: een Palestijnse, niet-gouvernementele, civiele instelling die zich inzet voor de ondersteuning van Palestijnse politieke gevangenen die worden vastgehouden in Israëlische en Palestijnse gevangenissen. Het centrum werd in 1991 opgericht door een groep activisten die geïnteresseerd waren in mensenrechten en het biedt gratis rechtsbijstand aan politieke gevangenen. Het komt op voor hun rechten op nationaal én internationaal niveau en het werkt aan het beëindigen van martelingen en andere schendingen van de rechten van gevangenen. Dit doen ze door middel van toezicht, juridische procedures en solidariteitscampagnes.

Addameer is een van de zes prominente Palestijnse maatschappelijke organisaties die Israël in 2021 zonder eerlijk proces heeft bestempeld als een terroristische organisatie. Dit deden ze op basis van ‘geheim bewijsmateriaal’. Addameer doet cruciaal werk ter ondersteuning van Palestijnse politieke gevangenen in detenties van zowel Israël als de Palestijnse Autoriteit, en het is van cruciaal belang hen te steunen .

Samidoun is een internationaal netwerk van organisatoren en activisten die werken aan het opbouwen van solidariteit met Palestijnse gevangenen in hun strijd voor vrijheid. Ze werken aan het vergroten van bewustzijn en het verstrekken van middelen aan Palestijnse politieke gevangenen, hun omstandigheden, hun eisen en hun strijd voor vrijheid voor zichzelf, hun medegevangenen en hun thuisland. Samidoun werkt ook aan het organiseren van lokale en internationale campagnes om politieke veranderingen te stimuleren en te pleiten voor de rechten en vrijheden van Palestijnse gevangenen.

Je kunt hier updates over mijn zaak volgen dankzij mijn lokale steungroep. Het duurt waarschijnlijk nog een paar maanden, maar als ik eenmaal terug in de gevangenis zit, zou het leuk zijn om brieven te ontvangen. De eenvoudigste manier om dat te doen is door een e-mail te sturen naar het e-mailadres dat de laatste keer dat ik in de gevangenis zat, support.jonathan[@]proton.me, werd gebruikt. Het bericht wordt dan aan mij doorgegeven. Ik zal mijn best doen om te antwoorden, hoewel mijn best vrij beperkt is, aangezien postzegels schaars zijn. Zoals altijd bij het schrijven naar gevangenen is het belangrijk om te onthouden dat alle correspondentie wordt gecontroleerd.

De achtergrond

Jij hielp mee met de oprichting van Anarchists Against the Wall, een groep die begin jaren 2000 behoorlijk wat internationale erkenning kreeg. Wat is er van dat project terechtgekomen? En hoe ziet de anarchistische beweging in Israël er vandaag de dag uit?

Ik houd er niet echt van om het te presenteren als het 'helpen oprichten' van AAtW, vooral omdat ik vind dat dit een verkeerde karakterisering is van hoe die groep – en zelfs de meeste groepen met directe actie – begon. Er was geen specifiek moment. Aan het begin van het millennium was de Tweede Intifada op zijn hoogtepunt, en wij waren een kleine groep mensen die zich bij het Palestijnse verzet aansloten en directe actie voerden. De zaken zijn in een stroomversnelling geraakt en samengesmolten, maar we hebben nooit écht een groep ‘opgericht’. Zelfs de naam was niet echt een bewuste keuze. Vroeger stuurden we persberichten telkens onder een andere naam. Het was puur toeval dat dit de naam was die we gebruikten op de dag dat het leger een van ons met scherpe munitie neerschoot. In de media-razernij die volgde, maakten we gebruik van onze bekendheid en bleven we bij de naam.

Twintig jaar later is het AAtW-project opgeheven, maar ik denk dat er lessen uit kunnen worden getrokken, zowel negatief als positief. Net als de manier waarop het tot stand kwam, verdween AAtW niet op een bepaald moment; het verdorde. Anarchisten leven in de samenleving waartegen ze vechten en zijn niet immuun voor de kwalen ervan. Machtsdynamiek zorgt altijd voor een zware strijd, en ik denk dat het water tegen het einde gewoon te modderig was. We hebben het over een vrij kleine groep mensen wier politieke band grotendeels tot stand kwam via persoonlijke verwantschap en vertrouwen. Een ander belangrijk onderdeel dat ik kan aanwijzen bij de ontbinding van AAtW was de afname van het Palestijnse volksverzet eind jaren 2010.

Nadat ik al was vertrokken, stortte de groep ineen vanwege fundamentele meningsverschillen over kwesties als geweld en geweldloosheid. De geschiedenis van het hedendaagse anarchisme in Israël, gepubliceerd door CrimethInc. in 2013 vertelt die de kant van het verhaal naar mijn mening vrij goed, hoewel ik het niet eens ben met enkele van de andere kwesties die in de tekst aan de orde komen.

Anarchisten zijn nog steeds betrokken bij het verzet tegen het zionisme en het Israëlische kolonialisme. Trouw aan haar ‘oorsprong’ blijft de anarchistische beweging in Israël ook sterk verankerd in dierenrechten. Mensen in de beweging zijn betrokken bij het ondersteunen van vluchtelingen en mensen zonder papieren, culturele en tegenculturele inspanningen, radicaal onderwijs, enzovoort.

Hoewel anarchisten aanwezig zijn wanneer er radicaal activisme ontstaat, heb ik het gevoel dat er op dit moment geen aparte anarchistische beweging bestaat – misschien vanwege het ontbreken van een sterke anarchistische traditie hier.

Wat kun je vanuit dit gezichtspunt zeggen dat Anarchisten Tegen de Muur hebben bereikt? Welke lessen – of op zijn minst hypothesen – zou je op basis van je ervaringen doorgeven aan anarchisten elders?

Ik denk dat vanwege de relatief hoge blootstelling aan AAtW mensen de neiging hebben er meer van te maken dan dat het in werkelijkheid was. In de beginperiode was het niet veel meer dan een kleine groep zeer toegewijde mensen, eigenlijk een uitgebreide affiniteitsgroep. Uiteindelijk werd het een beetje groter, met enkele tientallen mensen die de kernactivistenbasis vormden en misschien nog wel een paar honderd mensen die er sporadisch omheen trokken.

In mijn ogen was de belangrijkste eigenschap van AAtW het loslaten van valse nationale loyaliteiten en zelfs identiteiten, ten gunste van het oversteken van partijen om zich rechtstreeks aan te sluiten bij de strijd van Palestijnen die strijden tegen het Israëlische kolonialisme. In een samenhangende en militaristische samenleving als Israël, was dat geen kleine afwijking van de gebruikelijke linkse tradities. Misschien niet baanbrekend, maar wel buitengewoon. Ons doel was om onze privileges te erkennen, te gebruiken en op zijn kop te zetten in onze relatie met het Palestijnse verzet. Niet om binnen te komen als blanke redders, maar eerder als hulpbron. Het principe van de deelname aan de Palestijnse strijd en het volgen van Palestijnse leiding was verankerd in elk aspect van de activiteiten van de groep.

Ik denk dat het beschouwen van onszelf als bondgenoten die deelnemen aan de strijd, in plaats van als aanhangers vanuit de context van de Israëlische samenleving, de belangrijkste bijdrage van AAtW was én het meest langdurige effect had, ook buiten haar directe omgeving.

Als aanvankelijk kleine en hechte groep was het in het begin niet nodig om veel zaken te verwoorden. Bepaalde zaken waren voor de meeste betrokkenen heel duidelijk, terwijl ze in de Israëlische politiek een groot taboe waren, zelfs binnen de radicalere randen ervan – bijvoorbeeld onze houding ten opzichte van geweld, onze plaats in de strijd, onze antagonistische positie ten opzichte van de Israëlische maatschappij. Dit werd meer verwaterd en misschien verward naarmate de groep groeide. AAtW was in die tijd als het ware de enige daad in de stad als het ging om het rechtstreeks steunen van het Palestijnse volksverzet op de Westelijke Jordaanoever, wat betekende dat na verloop van tijd mensen zich bij de groep voegden die enkele van de basisprincipes deelden, maar niet compleet consistent waren met de originele politieke richting. Achteraf bezien, toen we begonnen als een kleine, homogene ‘eerst actie’-groep, beschikten we niet over de middelen of het perspectief om met wat ons te wachten stond, om te gaan.

Ik ben er vrij zeker van dat een strikte partijlijn niet de oplossing is, maar ik zie wel de verschillen die ontstonden over kwesties als strijdbaarheid en een Israëlische vs. anti-Israëlisch perspectief als de belangrijkste katalysator voor mijn persoonlijke vertrek uit de groep. Misschien is het een les over organiseren in het algemeen, die laat zien hoe de eeuwenoude anarchistische affiniteitsgroepsstructuur de beste manier is om grootschalige organisatie mogelijk te maken, met behoud van autonomie en diversiteit zonder een verstikkend politiek compromis af te dwingen. Het is duidelijk dat er geen wondermiddel bestaat, en sommige van de problemen waarmee AAtW werd geconfronteerd nadat ik vertrok, hadden niets met elkaar te maken, maar ik denk wel dat dit een relevante les kan zijn om te leren.

Hoe heeft de nieuwe regering de context in de Israëlische samenleving en Palestina als geheel veranderd? Hoe kan de nieuwe wetgeving die de bevoegdheden van het Hooggerechtshof beperkt de situatie beïnvloeden, zowel voor u persoonlijk als voor politieke activisten in het algemeen? [Deze vraag en het volgende antwoord zijn beide opgesteld vóór de gebeurtenissen van 7 oktober)

De huidige regering is een van Israëls ergste en gevaarlijkste regeringen ooit – en dat is een hoge lat om aan te voldoen. Het land brengt op flagrante wijze uitdrukking en een beleid van etnische zuivering uit. De dreigingen die zij met zich meebrengt zijn inderdaad enorm, maar de belangrijkste dreiging is misschien wel de minst unieke: het feit dat deze regering een authentieke representatie is van het hardnekkige ras van de hele Israëlische politiek dat steeds verder naar extreemrechts afdaalt. Het centrale twistpunt binnen de Israëlische samenleving, en het punt dat internationaal de meeste aandacht krijgt, is de aanval van de regering op de rechterlijke macht – maar dat is een esthetische kloof, verhuld als een strijd voor democratie. In werkelijkheid is dit een intern geschil over de beste manier om de Joodse suprematie te beheren en te behouden, dat vrijwel van muur tot muur steun geniet binnen de Israëlische samenleving, ook onder zogenaamde liberalen.

De specifieke veranderingen die de huidige coalitie wil afdwingen zullen de rechtbanken waarschijnlijk zwakker en iets minder liberaal maken, maar de rechtbanken zijn nooit verdedigers van onze rechten geweest, laat staan ​​Palestijnse rechten, noch remmers van het overheidsbeleid. Niet eens een beetje. De Israëlische rechterlijke macht is en is altijd een fundamentele hoeksteen geweest van het Israëlische kolonialisme tussen de rivier en de zee; het is essentieel geweest om het zionistische beleid mogelijk te maken en het systeem eromheen te voorzien van een gerenommeerde liberale juridische gedaante. Israël is afhankelijk van zijn vermogen om zichzelf af te schilderen en op de markt te brengen als een zogenaamde levendige democratie. Een zwakkere rechterlijke macht kan enige schade met zich meebrengen, maar ik geloof dat het vooruitzicht van een vermeende overwinning van de protestbeweging daartegen een nog groter gevaar vormt voor de algehele strijd tegen het kolonialisme en de apartheid.

De protestbeweging wordt gedomineerd door een samensmelting van militaire reservisten, voormalige hooggeplaatste leden van de beruchte geheime politie van Israël, de Shin Bet (de binnenlandse veiligheidsdienst van Israël), economische liberalen en diverse andere zionistische en nationalistische groeperingen. Er zijn nog meer radicale elementen bij betrokken, maar hun rol en invloed zijn onpeilbaar. De Israëlische vlag bestaat uit Joodse symbolen en is een embleem van Joodse exclusiviteit en suprematie, en het is geen toeval dat dit het meest prominente symbool van de protestbeweging is. Deze groepen zijn gehecht aan het idee dat Israël een democratie is, en aan het idee dat de Joodse suprematie dit niet tegenspreekt. Over het algemeen is dit ook het meest voorkomende sentiment onder de massa’s die aan de protesten deelnemen. Elke overwinning van die beweging zal worden gebruikt om het misleidende en gevaarlijke idee te versterken dat de Israëlische democratie de overhand heeft gehad, waarbij ten onrechte wordt gesuggereerd dat er überhaupt al een Israëlische democratie bestond.

Hebben anarchisten een rol gespeeld in de protesten?

De vraag of ze moeten deelnemen aan de protesten heeft lokale anarchisten verdeeld. Hoewel velen zich vervreemd voelen, zijn sommige anarchisten betrokken bij het ‘Radicale Blok’, dat, zoals de naam al doet vermoeden, een losse coalitie is van radicalen die deelnemen aan de protesten. Naar mijn mening zien ze zichzelf meer als tegendemonstranten binnen de belangrijkste evenementen.

Hoewel ik de keuze respecteer om te proberen te mobiliseren binnen de Israëlische samenleving en de moeite die daarin wordt gestoken, ben ik nog steeds respectvol van mening dat dit onder de huidige omstandigheden misleidend is. De algemene protestbeweging is zo groot – en zo overweldigend geworteld in het idee dat Israël een democratie is die gered moet worden – dat zij alle uiteenlopende trends daarin zal opzuigen, coöpteren of wegspoelen. Om de hierboven uiteengezette redenen geloof ik dat de huidige beweging misschien wel de grootste bedreiging vormt voor de strijd tegen het Israëlische kolonialisme sinds de Oslo-akkoorden, en dat Israël deze waarschijnlijk zal gebruiken om zijn internationale status te herstellen op een vergelijkbare manier als de akkoorden gebruikt om te herstellen van de Eerste Intifada van begin jaren negentig. Uiteindelijk gebeurde er niets anders dan het verankeren van de overheersing over de Palestijnen en het intensiveren van hun onteigening.

In de jaren negentig was Israëlisch extreemrechts en beschouwde de Oslo-akkoorden als kortzichtig en defaitistisch compromis beschouwde. Er sterk op tegen zijn ze massaal de straat op gegaan. Ook wij waren tegen de Akkoorden – omdat het duidelijk was, in real time, hoe ze door Israël gebruikt zouden worden voor zijn eigen rehabilitatie, en erger nog, om de Palestijnse opstand uit te roeien. Op geen enkel moment hebben we echter overwogen om ons aan te sluiten bij de massale rechtse demonstraties die tot doel hadden de uitvoering van de Akkoorden te dwarsbomen. Ik denk dat de situatie vandaag enigszins vergelijkbaar is. Een bekender voorbeeld zou misschien zijn dat veel nazi's en fascisten tegen de mondialisering zijn. Zou iemand zich zelfs maar kunnen voorstellen om de handen ineen te slaan met hen?

Mijn ongemak om ook maar enigszins betrokken te zijn bij de protesten tegen de nep-democratie gaat echter dieper. Ik ben van mening dat in een kolonistenkoloniale situatie zoals die in Palestina onze rol niet die van gematigden binnen de kolonistenmaatschappij is, en dat ook niet mag zijn. We moeten deze samenleving, haar standpunt en haar interne politiek geheel verwerpen. We moeten begrijpen dat het machtsverschil betekent dat verandering niet van binnenuit de Israëlische samenleving kan komen. Het is onze rol om deze te verzwakken, verdeeldheid te zaaien en regelrecht weerstand te bieden. In een tijd van strijd moeten we niet proberen onze weg te vinden in de Israëlische samenleving, maar er weg van en in de strijd ertegen.

Van buitenaf lijkt de hele regio op een kruitvat dat op ontploffen staat. Wat is er nodig voordat er iets positiefs ontstaat? Wat geeft jou hoop?

Ik zou liever niet in hoop handelen, want zoals alle handel is het een schouwspel van bedrog. Ik ben opgegroeid in de dierenbevrijdingsbeweging van midden en eind jaren negentig, tijdens de oorspronkelijke Green Scare. Ik herinner me dat ik een brief las die Free (Jeff Luers) vanuit de gevangenis in een zine stuurde, misschien een jaar of twee na zijn veroordeling, die een blijvende impact op mij had. Het is lang geleden en ik kan het nu niet meer terugvinden, zelfs nu het internet zogenaamd de zeldzaamste documenten binnen handbereik heeft, dus ik ben er zeker van dat ik er een beetje naast zit, maar - veroordeeld tot meer dan twintig jaar gevangenisstraf Free bracht de opstand in het getto van Warschau naar voren als een voorbeeld van hoe hoop of het vooruitzicht op succes geen criterium is voor strijd en verzet. Dat was toen een schot in de roos, en dat doet het nu nog steeds.

De toekomst kan niet worden voorspeld. Een goede vriend die betrokken was bij het ondergrondse verzet tegen het apartheidsregime in Zuid-Afrika vertelde me dat eind jaren tachtig de donkerste tijd was. (President Pieter Willem) Botha was aan de macht, de VS steunden nog steeds krachtig het blanke Zuid-Afrika als belangrijk anti-Sovjetbastion, en het einde van de apartheid was nog lang niet in zicht. En toen viel de USSR en veranderde de geopolitieke situatie dramatisch, eigenlijk van de ene op de andere dag. Aanvankelijk dacht iedereen dat dit het einde was, omdat de Sovjets de belangrijkste financiers van het ANC waren. Maar een minder voor de hand liggend neveneffect was dat de pro-West-Apartheidsregering van Zuid-Afrika niet langer erg belangrijk was in het tijdperk na de Koude Oorlog; het feit dat er een sterke beweging bestond om deze geopolitieke veranderingen te kapitaliseren, zorgde voor politieke veranderingen en de (imperfecte) val van de apartheid.

De moraal van het verhaal is het organiseren en opbouwen van verzetsbewegingen, zelfs als alles verloren lijkt. Mijn visie op anarchisme is niet utopisch. In mijn ogen moet elke overwinning, elk succes onmiddellijk worden gezien als een mislukking, als een machtsstructuur waartegen we moeten strijden en die we moeten vernietigen. Ze zeggen dat perfectie de vijand is van goed, maar dat komt alleen omdat ze geen verbeeldingskracht hebben en goed nooit goed genoeg is. Imperfectie is een constante, maar we blijven gewoon vechten en veranderen de overwinning in een nederlaag in strijd.

Bijlage: De veroordelingsverklaring van Jonathan Pollak

Tien demonstranten werden doodgeschoten door de Israëlische soldaten in het dorp Beita bij Nablus op de Westelijke Jordaanoever sinds de demonstraties daar begonnen in mei 2021. Op 27 januari van dit jaar werd ik gearresteerd door agenten van de Israëlische grenspolitie toen ik op weg was naar huis na een demonstratie in het dorp tegen het Israëlische kolonialisme en de diefstal van dorpsgrond om er een nieuwe nederzetting te bouwen die alleen uit joden bestaat. Ik werd toen aangeklaagd voor stenengooien en sta nu voor de rechtbank om te pleiten voor deze aanklacht. De zaak is uitsluitend gebaseerd op de valse getuigenissen van drie agenten van de grenspolitie die mij vasthielden. De politie weigerde een zinvol onderzoek uit te voeren dat verder ging dan de getuigenissen van de grenspolitie, inclusief mijn expliciete melding dat ik de agenten van de grenspolitie hun getuigenissen met elkaar hoorde coördineren. In tegenstelling tot de politie, die niet de moeite kon nemen, heb ik wel bewijs dat de verklaringen van de agenten weerlegt en laat zien dat ze vol leugens zitten. Onder normale omstandigheden zou dit een rechtszaak zijn die ik met hoop te gemoed zou gaan.

De omstandigheden zijn echter verre van normaal. Deze zaak vindt, ongewoon genoeg, plaats nadat de gedaagde-ik-heb-een verzoek had ingediend om de locatie te veranderen van een Israëlische strafrechtbank naar het veel draconischer militaire rechtssysteem, waar Palestijnen worden berecht voor soortgelijke overtredingen. Ik eiste dat ik berecht zou worden door de militaire rechtbanken omdat mijn Palestijnse kameraden, die regelmatig gearresteerd worden bij demonstraties zoals die waarbij ik vastzat, daar berecht en veroordeeld worden tot zware straffen op basis van schaarse en vaak verzonnen bewijzen. Het is dan ook geen verrassing dat de aanklager bezwaar maakte tegen deze motie en de rechtbank oordeelde negatief. De slechte (en niet helemaal correcte) redenering van de openbare aanklager was dat mijn centrum van leven zich niet op de Westelijke Jordaanoever bevindt. Israëlische kolonisten die op de Westelijke Jordaanoever wonen en werken worden echter ook niet aangeklaagd door militaire rechtbanken. Waar is hun "centrum van leven"? Het belangrijkste argument van de rechtbank om mijn motie te verwerpen was dat de overtredingen waarvan ik beschuldigd werd niet geclassificeerd werden als veiligheidsovertredingen.

Ik ben geen jurist en heb niet de middelen - en ik vind het ook niet belangrijk - om de rechtmatigheid van de beslissing van de rechtbank te beoordelen. Maar één ding staat buiten twijfel: Palestijnen, en niet alleen degenen die direct onder de militaire dictatuur leven die Israël op de Westelijke Jordaanoever opereert, worden bij duizenden berecht door de militaire rechtbanken van Israël voor identieke of soortgelijke aanklachten. Een dergelijk lot is mij alleen bespaard gebleven omdat de staat mij beschouwt als zowel een burger als een lid van de heersende Joodse religie. Mijn vriend Tareq Barghouth - een Palestijnse inwoner van Jeruzalem en voormalig lid van de Israëlische Orde van Advocaten - werd berecht, veroordeeld door een Israëlische soldaat in uniform in een militaire rechtbank op de Westelijke Jordaanoever. Ondertussen werd Amiram Ben Uliel, een inwoner van een Israëlische buitenpost in de nederzettingen op de Westelijke Jordaanoever en de moordenaar van de familie Dawabsheh, die was veroordeeld voor veel ernstiger terroristische misdrijven, berecht in een civiele strafrechtbank in Jeruzalem.

Nog maar twee maanden geleden schoten Israëlische kolonisten Qussai Ma'atan dood in het dorp Burqa op de Westelijke Jordaanoever. Twee kolonisten werden gearresteerd op verdenking van moord. Tegelijkertijd werden ook enkele inwoners van Burqa gearresteerd op verdenking van deelname aan de confrontaties die ontstonden nadat de kolonisten hun dorp waren binnengevallen. Er vonden verschillende hoorzittingen plaats in de zaak van de kolonisten, die werd behandeld door een Israëlische civiele strafrechtbank, voordat er ook maar één hoorzitting plaatsvond in de zaak van de Palestijnen, die werd behandeld door een militaire rechtbank. De reden hiervoor is dat Palestijnen pas na 96 uur voor een rechtbank moeten verschijnen - vier keer de periode die het Israëlische wetboek van strafrecht biedt.

Dit discriminerende beleid mag dan wel legaal zijn volgens de normen van de Israëlische wet, maar in wezen is het een duidelijke uitdrukking van Israëls apartheidsregime tussen de rivier en de zee.

Maar wet is geen rechtvaardigheid. De Zuid-Afrikaanse apartheid werd destijds beschermd door de lokale wet, net als het Franse kolonialisme in Algerije, de witte overheersing in Rhodesië en talloze andere verslagen koloniale regimes die duidelijk onrechtvaardig waren. De wet is in feite vaak ontworpen om het tegenovergestelde van rechtvaardigheid te zijn.

De onrechtvaardigheid van de status quo is zo vanzelfsprekend en onmiskenbaar dat zelfs het voormalige hoofd van Israëls beruchte Mossad, Tamir Pardo, onlangs moest toegeven dat "in een gebied waar twee mensen volgens twee rechtssystemen worden berecht, er sprake is van een apartheidsstaat".

Deze zaak draait, in tegenstelling tot wat je bij het lezen van de aanklacht zou kunnen denken, niet om rellen of het hinderen en aanvallen van politieagenten, maar eerder om het onderdrukken en beschuldigen van het verzet tegen het Israëlische kolonialisme en zijn apartheidsregime. Mijn reactie op de beschuldigingen en feiten die in de aanklacht worden beschreven is irrelevant. Aangezien de manier waarop dit proces wordt gevoerd een uiting is van Israëlische apartheid, zou medewerking neerkomen op toegeven. Meer dan twintig jaar heb ik mijn tijd gewijd aan het bestrijden van Israëls koloniale overheersing, en ik ben niet bereid en in staat om daar nu aan mee te werken, zelfs niet als mijn beslissing betekent dat ik weer achter de tralies beland.

Daarom zal ik, ondanks dat ik niet van plan ben om iets toe te geven wat ik niet heb gedaan, de getuigen van de staat niet ondervragen, er geen namens mij oproepen of zelf getuigen; ik zal het zogenaamde bewijs van de aanklager niet aanvechten, noch zal ik zelf bewijs aandragen dat het tegendeel bewijst. Het Israëlische kolonialisme en zijn apartheidsregime zijn in de kern onrechtmatig. Deze rechtbank is illegitiem. De procedures in deze zaak, die een aanvulling zijn op andere procedures die plaatsvinden in de parallelle en onwettige militaire rechtbank, wiens bestaansrecht het onderdrukken van verzet is, zijn allemaal onwettig. Het enige redelijke antwoord op deze aanklacht, op deze realiteit, is de strijd voor vrijheid en bevrijding. Geen stem is luider dan de stem van de opstand!