Met geweervuur communiceren met ‘zombie hordes’: De Gaza Humanitarian Foundation en de IDF

Het is op maat gemaakt. Eerst schakel je het hele hulpsysteem uit nadat je omstandigheden hebt gecreëerd van gigantisch lijden. Vervolgens ga je de mensen die dergelijke hulp nodig hebben uitmoorden, uithongeren, verdwijnen en verjagen. En ten slotte: geef het een voorkomen van menselijkheid door een beetje hulp te garanderen aan degenen wiens leiden je zelf in de eerste plaats veroorzaakt hebt.

10 juli, 2025 6 min leestijd

(Foto bron: Ashraf Amra – CC BY-SA 4.0)

Zoals het er nu voor staat, is het systeem van hulpverdeling in de strook van Gaza bedoeld om leed en vernietiging te veroorzaken bij de ontvangers. Sinds 26 mei heeft de Gaza Humanitarian Foundation, een mistig gestructureerde instelling met steun van Israël en de VS, de distributie van voedselpakketten verzorgd vanuit maar vier punten. Een grimmige grap als je het vergelijkt met de ongeveer vier honderd plekken die voorheen door de Verenigde Naties (United Nations Palestinian relief agency) werden verzorgd. Het hele proces van hulp zoeken is enorm ingeperkt en gemilitariseerd, met Israëlische militairen en particuliere onderaannemers die straffeloos moorddadige kracht gebruiken. Er zijn geen openingstijden bekend gemaakt, wat de tocht naar de distributiepunten nog precairder maakt. Als ze open gaan, is dat maar voor korte periodes.

Dagblad Haaretz heeft recente berichtgeving waarin soldaten van de Israëlische strijdmachten (IDF) worden geciteerd die beweren dat ze de opdracht hebben om bewust te schieten op ongewapende menigtes die op weg zijn naar de voedselplekken. In een artikel van 27 juni, citeert de krant een soldaat die de situatie beschrijft als ‘een slagveld’ (‘a killing field’). Waar hij gestationeerd was “werden elke dag tussen een en vijf mensen gedood”. Degenen die hulp zoeken worden “behandeld als een vijandige kracht – geen maatregelen om menigtes te controleren, geen traangas, alleen maar scherpe munitie met alles dat je je kunt voorstellen: zware machinegeweren, granaatwerpers, mortieren. Dan, als het centrum eenmaal open gaat, stopt het schieten en kunnen ze dichterbij komen. Ons middel om te communiceren is geweervuur.”

De geïnterviewde soldaat kon zich geen geval herinneren dat er teruggeschoten werd. “Er is geen vijand, geen wapens”. Officieren van de IDF vertelden de krant ook dat de operaties van GHF een handige afleiding hadden geleverd voor de voortgaande operaties in Gaza, dat in een ‘achtertuin’ is veranderd, met name tijdens de oorlog van Israel tegen Iran. In de woorden van een reservist is de Gaza strook “een plek geworden met een eigen stel regels. Verlies aan mensenlevens betekent er niets. Het is niet eens een ‘ongelukkig incident’ zoals het vroeger genoemd werd.

Een officier va de IDF die betrokken was bij het leiding geven aan de veiligheid van een van de distributiecentra, zat vol understatements. “Werken met een civiele bevolkintg terwijl je enige middel tot interactie is om het vuur te openen – dat is zeer problematisch, om het maar zacht uit te drukken.” Het was “noch ethisch noch moreel aanvaardbaar voor mensen om een humanitaire zone te moeten bereiken terwijl ze onder vuur liggen van tanks, scherpschutters en mortiergranaten.”

Een zelfde verhaal kan verteld worden over de private beveiligingsbedrijven, die enthousiaste moordenaars die de voetstappen volgen van hun voorgangers die internationale humanitaire wetgeving beschouwen als ongemakkelijk, zo niet geheel onbetekenend. Landen als Afghanistan en Irak kunnen ervaringen voorleggen met de bloeddoordrenkte geschiedenis van particuliere militaire onderaannemers, met de moord op 14 burgers in Irak op het Nisour Plein in Bagdad door agenten van Blackwater USA in september 2007 als maar een spectaculair voorbeeld. Terwijl die agenten vervolgd werden en veroordeeld door een federaal gerechtshof in de VS op een hele reeks aanklachten – waaronder moord, doodslag en poging tot doodslag – is dat lot niet erg waarschijnlijk voor wie dan ook die werkzaam is voor GHF.

Op 4 juli publiceerde de BBC de observaties van een voormalige onderaannemer over het gedrag van zijn schietgrage collegae rond de voedseldistributiecentra. In een geval opende een agent het vuur op vrouwen, kinderen en oudere mensen die “zich te langzaam verwijderden van de plek.” Een andere onderaannemer, die ook op de plek was, stond langs de kant van de weg de uitgang te bekijken van een van de GHF-plekken, en schoot 15 a 20 salvo’s van repetitieve kogels op de menigte. “Een Palestijnse man viel op de grond en bleef bewegingloos liggen. Toen zij die andere medewerker die daar stond iets van ‘damn, volgens mij heb je er een’. En toen lachten ze er om.”

Het bedrijf verzaakte ook om de onderaannemers enige instructie voor de operatie te geven of randvoorwaardelijke regels, behalve een: “al je je bedreigd voelt, schiet – schiet om te doden en stel daarna pas vragen.” Er wordt niet verwezen naar  de International Code of Conduct for Private Security Service Providers. Naar Gaza afreizen betekende een land betreden dat niet gehinderd werd door wetten en regels. “Doe wat je wilt,” is de culturele norm van de GHF-medewerkers. Dat is ook logisch als je bedenkt dat de “teamleiders” het over de inwoners van Gaza die hulp nodig hebben, hebben als “hordes zombies”.

Het GDF heft de beschuldiging, zoals altijd, van de hand gewezen. Net als de IDF, die grote zelfverklaarde baken van internationale wetgeving. Het is daarom aan zulke berichtgevers overgelaten als Anas Baba, de producent van NPR in de Gaza Strook, om degenen in te lichten die bereid zijn om te lezen en te luisteren. Als een van de weinige Palestijnse journalisten die vanuit de Gaza Strook werken voor een nieuwsdienst uit de VS, wegen zijn observaties zwaar. In een recent bericht, vatte Baba Keurig samen hoe de geconstrueerde bruutheid is achter het zoeken naar hulp in een enclave die wordt gewurgd en langzaam wordt uitgeroeid. “Ik moest militaire beschietingen door Israël doorstaan, private onderaannemers uit de VS die laserstralen op mijn voorhoofd richtten, meutes met messen die vochten om voorraden en gemaskerde dieven – om voedsel te krijgen van een groepering die wordt gesteund door de VS en Israël en de naam Gaza Humanitarian Foundation draagt.”

Als er dan niets anders aan gedaan kan worden is het in ieder geval de hoogste tijd dat de GHF elke pretentie schrapt van humanitair te zijn in zijn titel, en haar ware rol toe te geven: een adjutant  in Israëls programma van uitroeiing van de Palestijnse bevolking van Gaza.

(Aanvulling globalinfo 🙂

Zie ook  (met dank aan Guido van Leemput’s dagelijkse nieuwsbrief over oorlog en voor vrede:

‘Blood for Food’: The US soldier-spies sidelining UN aid work in Gaza

Jack Poulson 3 juli 2025, ‘Hundreds of Gazan civilians have been killed while seeking aid, including from sites set up by the newly founded Gaza Humanitarian Foundation (GHF), a US- and Israel-backed private firm that rights groups say lacks the expertise to distribute aid in accordance with international law. US and Israeli documents reveal a complex web of military veterans, former intelligence officials, and evangelical Christians behind the new aid entity, which is sidelining the UN and other partner groups in Gaza…. Who is behind the GHF network? Zie https://jackpoulson.substack.com/p/blood-for-food-the-us-soldier-spies < einde bericht>

En: Amerikaanse evangelist met een missie in Gaza Johnnie Moore

Volkskrant. 9 juli 2025, ‘Bij hulppunten van zijn organisatie in Gaza zijn honderden Palestijnen omgekomen, maar directeur Johnnie Moore van de door Israël en de VS gesteunde Gaza Humanitarian Foundation (GHF) doet die berichten af als ‘desinformatie’. De Amerikaanse evangelist ziet zichzelf als vredestichter.’ Zie https://krant.volkskrant.nl/titles/volkskrant/7929/publications/2529/pages/26/articles/2309502/27/1