De ouwe man en zijn laatste reis

De film de Laatste Reis (Den Sista Resan, van Filip Hammar en Fredrik Wikingsson) die nu in de bioscopen draait is een ontroerende roadmovie over een oude man en zijn voorbije leven.

3 april, 2025 3 min leestijd

In het echte leven zijn de makers een vriendenduo tv-presentatoren. En Lars, de oude man is in het echt ook de vader van Filip. Ze spelen dus gewoon zichzelf. In die zin is het half documentaire, maar er is duidelijk van alles in scene gezet.

Lars is met pensioen gegaan nadat hij zijn hele leven leraar Frans is geweest op de middelbare school in het stadje Köping. Maar het is daarna niet goed gegaan. Lars is ingezakt en depressief, al kan hij zelf niet goed uitleggen waarom. Hij heeft nergens meer zin in en zit alleen nog somber in een leren stoel voor zich uit te kijken. Hij probeert te lezen maar dat lukt niet meer en ook zijn veel fittere vrouw weet niet wat er aan te doen is.

Zoon Filip probeert hem op te beuren, maar is allerminst overtuigend. Hij vindt eigenlijk dat zijn vader niet zo moeilijk moet doen. Dan vindt hij op zolder oude herinneringen van hun vakanties aan de Middellandse Zee in Frankrijk. Daar was zijn vader (en de rest van het gezin) duidelijk gelukkig. Dus ontstaat het plan om hem daar nog een keer heen te nemen.

Filip haalt vriend Fredrik over om mee te gaan en wil alles precies nadoen van ‘toen’ inclusief de oranje Renault Vier, die hij op de kop tikt maar die niet harder dan 60 kilometer per uur gaat en volgens Fredrik al snel de status van  ‘de meest ingehaalde auto van Europa’ behaalt.

De oude Lars is vanaf het begin niet overtuigd, en probeert de reis zo lang mogelijk uit te stellen, en als dat niet langer mogelijk is valt hij op de eerste dag in zijn hotelkamer en kan niet verder en moet het ziekenhuis in. De twee ‘jongeren’ rijden ondertussen verder in de oranje roestbak in de hoop hem onderweg alsnog op te kunnen pikken. Lars wordt pas over de streep getrokken als zijn zoon een zanger in het ziekenhuis langsstuurt om liedjes van Jacques Brel te vertolken. Dan neemt hij de trein en voegt zich bij zijn jonge begeleiders. Ze tuffen dan naar het stadje aan zee waar ze vroeger zoveel plezier hadden. Maar een herhaling van het leven is slechts gedeeltelijk mogelijk, want Lars is echt oud en kan niet altijd aan de verwachtingen van de buitenwereld voldoen.

Wat de film bijzonder maakt is onder andere de keuze om uitgebreid in beeld te brengen hoe ingewikkeld het leven wordt als je ouder wordt. Het drinken van een glas wijn bijvoorbeeld, is dan een hele opgave, en komt steeds weer tergend traag in de film terug. In die zin is de film ook een les voor de relatief jongeren die geen geduld hebben en zich niet kunnen verplaatsen in de wereld van de oudere medemens en hun fysieke beperkingen. Geen wonder dat ze depressief worden.

Maar Lars is in de film geen slachtoffer. Hij kan ook lachen om zijn eigen gestumper. Hij weigert met de voortdenderende wereld mee te doen, en dan telt hij niet meer mee. Ondertussen blijft hij in zijn hoofd de anarchistische francofiel die een bosje bloemen op het graf van Georges Brassens wil leggen.