Day 3 // dag 3

Skip to content

On Wednesday morning we got up with the announcement that the residents of a asylum shelter in Groningen would demonstrate against the living conditions they had been living in for more than a year. We quickly chewed down the breakfast that Le Sabot had prepared and went to the Damsterdiep, where we heard terrible stories. For example, a huge group of residents only share a few kitchen facilities and the COA does not listen when asked for improvement of the facilities. The longer we talked to the residents, the more shocking the stories became. The security of the building is very minimal and unknown persons regularly enter, we heard a bizarre story about how unknown men wanted to take children for a ride. We were also shocked by a story about how the sewage water came up in the kitchen and the staff left the disgusting mess for the next shift. The COA did not come out to listen to the residents, but said after some insistence that the press spokesperson (??!) would contact them in a few days. The press spokesman who was called at the time knew nothing about the protest.

Meanwhile, workshops were given at the camp; For example, MiGreat facilitated a workshop on how migrants fight against the degrading conditions in asylum seekers’ centres.

In the evening a guerilla theater act took place at Noorderzon; Asylum proceduro. Visitors to the festival in the Noorderplantsoen could throw a large dice (made from a cube that was part of Artúr van Balen, who developed it especially for use in protests, such as during the Paris climate summit in 2015). The number of eyes determined the number of months the participant was in asylum procedure, after which the game leader on stilts gave them a chance card with texts such as ‘They don’t believe you tell the truth about where you come from, because you can’t draw a map of the area. Your asylum procedure ends here’ or ‘You have to go to a new school again. Nobody speaks your language there.’ “I thought this would be a fun game, but this is actually very sad,” said a woman who had rolled the dice. And then, after a moment’s thought, “That was probably the intention.” After 45 minutes, the performance was removed from the festival.

//

Op woensdagochtend stonden we op met de mededeling dat de bewoners van een COA-locatie in Groningen zouden demonstreren tegen de leefomstandigheden waaronder ze al meer dan een jaar verkeerden. We kauwden vlug het ontbijt weg dat Le Sabot klaar had staan en gingen naar het Damsterdiep, waar we vreselijke verhalen hoorden. Zo deelt een enorme groep bewoners slechts enkele keukenvoorzieningen en wordt er door het COA niet geluisterd als er gevraagd wordt of de voorzieningen verbeterd kunnen worden. Des te langer we met de bewoners praten, des te schokkender de verhalen worden. De beveiliging van het gebouw is zeer minimaal en er komen regelmatig onbekende personen binnen, we hoorden bizarre verhalen over hoe onbekende mannen kinderen mee wilden nemen voor een ritje. Ook van een verhaal over hoe het rioleringswater in de keuken omhoog kwam en het personeel het liet liggen voor de volgende dienst klapperden onze oren. Het COA kwam niet naar buiten om te luisteren naar de bewoners , maar zei na even aandringen dat de perswoordvoerder(??!) over een paar dagen contact met ze op zou nemen. De perswoordvoerder die op dat moment gebeld werd wist van niets.

Op het kamp werden ondertussen workshops gegeven; MiGreat faciliteerde bijvoorbeeld een workshop over de manier waarop migranten vechten tegen de mensonterende omstandigheden in azc’s.

‘s Avonds vond er op Noorderzon een guerilla-theateract plaats; Asielproceduro. Bezoekers van het festival in het Noorderplantsoen konden een grote dobbelsteen (gemaakt van een kubus die deel uitmaakte van Artúr van Balen, die deze speciaal ontwikkelde om te gebruiken bij protesten, zoals tijdens de klimaattop van Parijs in 2015) werpen. Het aantal ogen bepaalde het aantal maanden dat de deelnemer in asielprocedure was, waarna de spelleider op stelten ze een kanskaart gaf met teksten als ‘Ze geloven niet dat je de waarheid vertelt over waar je vandaan komt, omdat je geen kaart van het gebied kan tekenen. Je asielprocedure stopt hier’ of ‘Je moet alwéér naar een nieuwe school. Niemand spreekt daar jouw taal.’ “Ik dacht dat dit een leuk spelletje zou zijn, maar dit is heel vedrietig,” zei een vrouw die de dobbelsteen had geworpen. En toen, na even nadenken: “Dat was zeker de bedoeling.” Na 45 minuten werd de performance van het festival verwijderd.

Post navigation