De gekte van Gaza

Afgelopen weekend schrikt de wereld verstoord wakker van de acties van Hamas. Tientallen - misschien wel honderden - tot de tanden toe gewapende strijders dringen Israël binnen en zaaien daar dood en verderf. Met snelle, gewaagde aanvallen overvallen zij grensovergangen en trekken zij daarna verder landinwaarts. Ze worden ondersteund door salvo's raketten die vanuit bezet gebied worden afgevuurd. In Israël klinkt voortdurend het luchtalarm. Israëlische militairen en politieagenten worden gedood, maar er vallen ook vele burgerslachtoffers. Er vinden ontvoeringen plaats en de gegijzelden worden later rondgereden als oorlogsbuit in Gaza. Doden, gewonden, bloed, haat, tranen, onmacht en verbijstering blijven achter.

Wereldleiders zijn er als de kippen bij om hun steun uit te spreken voor Israël en ongelimiteerde toezeggingen te doen voor hulp mocht het land daar om vragen. Er wordt en masse afschuw uitgesproken over deze laffe, terroristische daad. Er wordt een Amerikaans vliegdekschip richting Israël gedirigeerd. Er wordt gespeculeerd over de betrokkenheid van Iran en Libanon. Over de Revolutionaire Garde. Over het gebrek aan informatie bij het Israëlisch leger en hun geheime diensten. Over van alles en nog wat, maar vooral ook over de Palestijnen: want die hebben met hun acties het oh zo broze vredesproces nu een enorme dreun toegebracht! Wat een idioten, wat een onmensen!

Pardon?! Wie heeft wat gedaan? Over welk vredesproces hebben we het dan? Toch niet over de impasse die sinds 2007 geldt waarbij Israël de grensovergangen met Gaza heeft gesloten, waardoor de Palestijnen als een soort van gevangenen leven op hun eigen land? De Gazastrook is een klein stukje land, niet veel groter dan Texel. Op ons dichtstbevolkte Waddeneiland wonen 14.000 mensen, terwijl in Gaza maar liefst een kleine 2,5 miljoen mensen op elkaar zitten gepropt. Letterlijk weggestopt achter een kilometers lang hekwerk. Gevangen gehouden als beesten, die door velen daar beschouwd worden als minderwaardige, tweederangs mensen. Palestijnen in Gaza moeten dagelijks dealen met een uitzichtloze situatie, waarbij armoede de gemene deler is en er gebrek is aan allerlei (vooral medische) basisvoorzieningen.

Laten we niet vergeten dat deze kunstmatige situatie in 1948 is gecreëerd door het Westen met de oprichting van de staat Israël. Na gruwelen die de Joden hadden moeten doorstaan tijdens de Holocaust (en het gebrek van geallieerde interesse en actie toen zij daarmee bekend raakten) is er een soort collectief gevoelde schuld ontstaan, die men dacht op te lossen door een Brits mandaatgebied af te staan. Eind goed al goed: de schuld van de kolonisatoren werd zo afgekocht en de Joden kregen de mogelijkheid om eindelijk een staat te stichten in het door hun god beloofde land. Niemand hield rekening met de oorspronkelijke bewoners die door reeds eeuwenlang woonden en hun akkers bewerkten. Grond werd simpelweg geannexeerd en veel oorspronkelijke bewoners werden verjaagd en beroofd van vee en goederen.

Israël heeft er sindsdien alles aan gedaan om de Palestijnen te marginaliseren, uit te sluiten, te kleineren en te vernederen. Gemaakte afspraken werden keer op keer geschonden door nog meer land in te nemen door Joodse kolonisten toestemming te geven om nederzettingen op te richten en alsmaar uit te breiden in bezet gebied (Westelijke Jordaanoever) en zo feitelijk steeds meer land in te pikken en te onteigenen. Het Palestijnse verzet dat daarop volgde werd altijd met veel bombarie en ronkende retoriek weggezet als terrorisme. Deze strijders kaapten immers vliegtuigen, gijzelden Olympische sporters en bliezen zichzelf op in bussen. Dit had inderdaad tientallen - nee honderden - onschuldige burgerslachtoffers tot gevolg. Maar de Palestijnen streden niet met gelijke middelen: zij konden zich geen zwaar bewapend leger en modern uitgerust veroorloven: zij moesten strijden als David tegen Goliath.

Begrijp me niet verkeerd. Ik praat acties tegen burgers niet goed en ben geen fanboy van Hamas. Maar ik erger me wel groen en geel aan de eenzijdige commentaren in kranten, blogs en talkshows waarin Israël als onschuldig slachtoffer van het Palestijnse geweld wordt weggezet. Vlaggen op overheidsgebouwen gaan halfstok. Nee, sterker nog: er worden zelf Israëlische vlaggen gehesen! De pro-Palestijnse demonstraties in verschillende steden worden van alle kanten hard veroordeeld: 'Hoe kun je achter dit geweld staan?!' Het antwoord op deze vraag is natuurlijk best simpel: Omdat de wereld alleen wakker schrikt als de Israëli's iets overkomt, maar comfortabel wegdommelt als de situatie weer is gekalmeerd en het stof is neergedaald. Niemand bekommert zich over het uitzichtloze lot van de Palestijnen in Gaza (en laten we de Westelijke Jordaanoever vooral ook niet vergeten). Niemand durft Israël aan te pakken vanwege onze zogenaamde ereschuld sinds de Tweede Wereldoorlog. Niemand haalt het in zijn hoofd om de corrupte en misdadige Bibi Netanyahu en zijn extreem rechtse kabinet aan te spreken op de uitholling van de democratie, omdat Israël een fijne bondgenoot is in dat enge, lichtontvlambare en onbegrepen Midden-Oosten.

Helaas zie ik de toekomst van Gaza en de regio nu nog somberder in. Ik veroordeel de acties van Hamas, die de bevolking van Gaza als menselijk schild gebruiken en zich weinig gelegen laten liggen aan hun lot. Ik begrijp echter ook goed waar de Palestijnse woede en haat vandaan komt en vrees voor de verdere radicalisering waar dit conflict ongetwijfeld toe gaat leiden. Ik leef mee met de Israëlische families wiens geliefden zijn omgekomen of worden vermist, maar vraag me wel af waarom de Israëli's achter hun kansloze, haviken van leiders blijven staan. Ik bekommer me vooral om de bevolking van Gaza, die van de Israëlische strijdkrachten de oproep hebben ontvangen om hun stookje land te ontvluchten, maar die nergens heen kunnen. Zij zitten als ratten in de val en wachten nu op alle plagen die Israël als vergelding over hun grondgebied zal uit gaan storten. De honderden doden die aan Israëlische kant zijn gevallen, zullen uiteindelijk weer in het niet vallen bij het aantal slachtoffers aan Palestijnse zijde. Dus vraag ik me af: waarom zou op al die plekken waar vlaggen halfstok worden gehangen, niet ook een Palestijnse vlag moeten worden gehesen? Al was het maar als een symbolische daad dat we ook hen niet zijn vergeten.