BuurToren in Rotterdam: Stop huisuitzettingen nu!

Achtergrond van onze oproep #

We zitten in de grootste, maar ook meest cynische, wooncrisis ooit. Terwijl in de steden de ene na de andere toren met dure en luxe woningen verrijst, kloppen wanhopige gezinnen met kinderen aan bij het Rode Kruis omdat zij hun huis zijn kwijtgeraakt en nergens meer terecht kunnen. Wie volgens het gemeentelijke loket Centraal Onthaal in Rotterdam beoordeeld wordt als “zelfredzaam” kan niet terecht in een noodopvang voor dakloze mensen. Nu zijn die opvanglocaties er vanwege alle bezuinigingen op maatschappelijke voorzieningen in de afgelopen jaren nauwelijks nog in Rotterdam, dus het is vrijwel standaard dat iemand weggestuurd wordt met de mededeling dat er maar in het eigen netwerk gezocht moet worden naar een bank om op te slapen.

Nu is dat steeds vaker het probleem: de mensen die door Centraal Onthaal zijn weggestuurd en zich melden bij het Rode Kruis zijn “uitgenetwerkt”. Ze hebben op de spreekwoordelijke banken bij familie en vrienden geslapen en kunnen echt nergens meer terecht. Dat geldt niet alleen voor gezinnen, maar ook voor “zelfredzame” dakloze mensen zonder kinderen. Wie bijvoorbeeld (nog) een auto heeft, kan daar toch ook best in wonen…

Initiatiefnota Dakloosheid #

De grenzen worden steeds verder verlegd en ondertussen wordt er niets opgelost. Zo vond de Minister van VRO het niet nodig om op 22 september 2025 bij het Nota-overleg over de Initiatiefnota Dakloosheid aanwezig te zijn. Dakloosheid oplossen door te zorgen voor voldoende betaalbare woningen voor iedereen, is tenslotte wel érg ver gezocht…

Het Nota-overleg heeft in ieder geval opgeleverd dat een aantal belangrijke moties zijn aangenomen:

Gemeenten stimuleren om hun aandeel in de bouw van sociale huurwoningen en huisvesten van dakloze gezinnen te leveren;
Onderzoeken op welke wijze in de wet kan worden opgenomen dat iedere jongere die uit de jeugdzorg stroomt vóór zijn of haar 18de verjaardag zicht heeft op een duurzaam woonperspectief;
Wettelijk verbieden dat kinderen door een huisuitzetting dakloos worden;
Met gemeenten voorstellen voorbereiden om in alle woonregio’s een noodopvang voor dakloze gezinnen te realiseren;
Waarborgen dat dakloze mensen binnen drie dagen na aanvraag een briefadres ontvangen;
Jaarlijks rapporteren over de ontwikkeling van dakloosheid.

Dit betekent overigens niet dat er op korte termijn iets zal verbeteren in de situatie van dakloze mensen maar er is in ieder geval een klein stapje in de goede richting gezet.

Dakloosheid voorkomen #

Tot overmaat van ramp hebben we in Rotterdam ook nog eens te maken met een college dat liever niet te veel opvangmogelijkheden creëert voor dakloze mensen. Het kost geld en heeft een “aanzuigende werking”, zo beweert de verantwoordelijke wethouder herhaaldelijk. Daarnaast laten de gemeenteraadsleden van de Rotterdamse VVD geen gelegenheid voorbij gaan om te benadrukken dat de VVD geen sociale huurwoningen meer wil toevoegen in de stad. Sociale huurders zijn volgens hun woordvoerders Wonen “kansarme importeurs van problemen in wijken” danwel “frauderende scheefhuurders”. Als die laatsten nu eens snel zouden doorstromen naar veel duurdere woningen, is er genoeg sociale huur over voor dakloze mensen. De VVD is blijkbaar vergeten dat de woningvoorraad die deze partij beschouwt als een “voorziening voor kansarmen” nog geen 15 jaar geleden bewoond werd door een brede dwarsdoorsnede van de Rotterdamse bevolking. Iedereen die niet kon of wilde kopen, kon terecht in de gereguleerde (sociale) huursector.

Het politieke afdwingen van zo duur mogelijk wonen, zeker als het gaat om huurders, zou ook wel eens te maken kunnen hebben met de explosief toenemende dakloosheid. Het is niet voor niets dat er elk jaar een substantieel aantal urgenties wordt toegekend vanwege te hoge woonlasten, zie: monitorrapporten-woonruimteverdeling.

Zolang er zowel landelijk als lokaal vooral gepraat wordt over het oplossen van dakloosheid en er weinig tot geen daadwerkelijke actie ondernomen wordt, is het van het allergrootste belang dat dakloosheid voorkomen wordt. Dat betekent: stoppen met huisuitzettingen! En daarbij gaat het niet alleen om de huisuitzettingen die door de rechter worden goedgekeurd, maar ook om de meer onzichtbare uitzettingen, zoals:

Inwonende kinderen ouder dan 27 jaar die niet in een woning mogen blijven als de ouder(s) overlijden of opgenomen worden in een zorginstelling. Nu steeds meer kinderen niet meer uit huis kunnen gaan vanwege het woningtekort, zal dit een steeds groter probleem worden;
Huurders aan wie vanwege ongewenst gedrag of vermeend niet permanent bewonen van de woning – zonder duidelijke bewijzen daarvan – verzocht wordt om vrijwillig de huur op te zeggen;
Woningsluiting na een explosie, waarbij uiteindelijk vaak de huur opgezegd wordt door de verhuurder zonder tussenkomst van de rechter omdat dit in deze situaties niet meer nodig is. Zeker als een explosie bedoeld is als wraak in de relationele sfeer, is het wel erg wrang als het voor de dader op die manier extra succesvol is;
Aflopen van een tijdelijk huurcontract, een anti-kraakcontract, een jongerencontract, een flexwoningcontract. Iedere beleidsmaker heeft kunnen voorzien dat het besluit om tijdelijke “doelgroepcontracten” toe te staan, zou leiden tot de ongewenste situatie dat mensen na afloop daarvan op straat staan of terug kunnen keren naar hun ouderlijk huis – als ze dat nog hebben. Nu het zover is, kan niet volstaan worden met: “De huurders wisten toch waar ze aan begonnen”. Wie geen keus heeft, kan niet anders dan tijdelijke huisvesting accepteren zonder al te bewust stil te staan bij de gevolgen.

Huisuitzettingen geen oplossing #

Huisuitzettingen zijn geen oplossing. Een huisuitzetting is mensen geweld aandoen! Iedere keer dat een gezin, een ouder met kinderen, een jongere of een oudere met harde hand de straat op wordt gezet, zadelen we mensen op met uitzichtloze ellende en breken we fundamentele mensenrechten. Dakloosheid is geen ongeluk dat zomaar gebeurt: het is het directe gevolg van beleid dat toestaat dat mensen hun thuis verliezen.

Laten we duidelijk zijn:

Huisuitzettingen maken mensen dakloos. Mensen dakloos maken is gewelddadig;
Dakloosheid verwoest levens: mensen verliezen hun netwerk, hun gezondheid, hun veiligheid en vaak hun toekomstperspectief;
Dit mag geen argument zijn; dakloosheid kost de samenleving miljarden. De echte prijs wordt namelijk betaald in menselijk leed, eerder doodgaan, stigmatisering en criminalisering van dakloze mensen, trauma en sociale afbraak. En dat alles omdat iemand ergens voor “gestraft” moet worden?

Wij accepteren dit niet langer. Elke huisuitzetting is een politieke keuze om iemand van menselijkheid te beroven.

Wat zijn de gevolgen van huisuitzettingen?

Menselijk drama: dakloosheid betekent slapen op straat, in een opvang of op de bank bij bekenden. Het betekent stress, angst en een voortdurende strijd om te overleven met alle gevolgen van dien;
Gezondheidsproblemen: zonder stabiele woonplek stijgt de kans op psychische problemen, verslaving en chronische ziekten;
Sociale ontwrichting: kinderen verliezen hun school en vrienden, ouders hun werk, ouderen hun zorg en steun;
Economische waanzin: terwijl dakloosheid gemiddeld €100.000 per persoon per jaar kost, zou preventie en echte huisvesting een fractie daarvan zijn.

Onze radicale eis: verbied huisuitzettingen! #

Geen enkel mens mag ooit nog door beleid of een rechter op straat worden gegooid. Als er problemen zijn zoals huurachterstand, overlast, schulden dan moet er altijd één uitgangspunt gelden: niemand wordt dakloos gemaakt!

Dat betekent:

Geen huisuitzetting, maar een écht woonalternatief als iemand echt niet in de woning/omgeving kan blijven. Geen opvang, geen container, geen vakantiehuisje maar een échte passende en fatsoenlijke woning;
Gemeenten en verhuurders moeten verplicht worden om dakloosheid te voorkomen;
Ervaringsdeskundigen moeten meebeslissen over beleid. Zij weten wat het betekent om je huis te verliezen;
We eisen een einde aan dakloosheid en willen onafhankelijke controle om te zorgen dat huisuitzettingen verdwijnen.

Actie nu! #

We hebben geen tijd meer te verliezen. Het is absurd dat we mensen eerst op straat gooien en daarna miljarden verspillen aan (nood)opvang en herstel. We moeten radicaal breken met dit systeem.

Sluit je aan bij onze beweging: BuurToren en de Bond Precaire Woonvormen.
Kom in verzet!
Eis een totaalverbod op huisuitzettingen.

Dakloosheid is geen natuurverschijnsel. Het is georganiseerd onrecht. En dat onrecht stoppen we samen. Situaties zoals in dit artikel beschreven, willen we niet meer zien!