De moord op een Amerikaanse fascist

Dit is het derde deel van onze Charlie Kirk-trilogie van vandaag. Lees hier deel 1 en hier deel 2. Dit laatste deel is een vertaling van een stuk van Nate Bear op substack.

Je bent waarschijnlijk wel een beetje klaar met al die Charlie Kirk-meningen. Jammer dan. Want als iemand met een substack ben ik in hart en nieren een meningenverkoper, en doe ik niet alsof dat niet zo is. Dus hier is mijn mening.

Charlie Kirk was een kleine fascistische klootzak. Er is in een samenleving geen noodzaak voor kleine fascistische klootzakken om zich veilig te voelen en de oproepen om sympathie voor hem en zijn familie te voelen zijn fundamenteel zwak, liberaal en veelal Israëlisch van karakter.

Het was te verwachten dat rechts in Amerika hierdoor in een meltdown zou belanden. Maar er kwamen ook verklaringen van de goede en verdomd grote namen van het westerse centrisme – van de Britse premier Starmer tot de Canadese premier Carney en de Australische premier Albanese – over de dood van een neo-nazi podcaster en propagandist.

Natuurlijk waren er ook verklaringen van Netanyahu en Ben Gvir, want Kirk was een islamofobe cheerleader voor de Israëlische genocide, en ik geloof geen moment dat dit een soort 5D-schaakzet van de Mossad was, zoals complotdenkers denken.

De media besloten ook dat dit een van de meest ingrijpende gebeurtenissen van de afgelopen jaren was, en nieuwsprogramma’s in Amerika, Australië en het Verenigd Koninkrijk brachten snel uitzendingen en diepgaande analyses over Charlie Kirk. BBC News had een special over hem. What de fuck is er aan de hand?

Ik heb in de VS gewoond en heb daar een aantal vrienden en familie, maar als niet-Amerikaan zou ik moeite hebben gehad om Charlie Kirk in zo’n criminelenrijtje aan te wijzen, omdat mijn kennis over hem slechts een vage herinnering in mijn achterhoofd was. Als je me onder druk had gezet, had ik waarschijnlijk gezegd dat hij een van die MAGA-klootzakken was die deel uitmaken van de neo-fascistische jeugdbeweging in Amerika. En ik zou gelijk hebben gehad. Maar de meeste mensen zijn niet zo online als ik. De meeste mensen buiten Amerika kenden de naam Charlie Kirk niet. En ik denk dat dat ook voor een groot deel van de Amerikanen gold.

Maar nu kennen we allemaal zijn naam. En dit is een niet zo subtiel signaal over wie en wat de westerse media van ons verlangen dat we belangrijk vinden. Het zou me niet verbazen als er in zesendertig uur meer minuten en column inches zijn gewijd aan Charlie fucking Kirk dan aan de hele genocide in Gaza. Ik kan je garanderen dat meer mensen weten dat Charlie Kirk dood is dan dat Israël vorige week de premier van Jemen heeft laten verdampen. Het nieuws dat Israël een premier en bijna de hele regering van Jemen heeft uitgeroeid, was inderdaad nauwelijks een voetnoot in dezelfde media die nu een neo-nazi heilig verklaart.

Er was een schietpartij op een school in Amerika, op precies op dezelfde dag dat Kirk werd veranderd in een menselijke waterfontein, waar de meeste mensen nog nooit van hebben gehoord. Een schietpartij die Charlie Kirk enthousiast zou hebben verdedigd als de prijs van wapenbezit. Nou, uiteindelijk werd hij zelf het statistische slachtoffer waarvoor hij pleitte.

En de liberale veroordelingen. Die uitspraken als “zo zijn wij niet”. Het veroordelen van “politiek geweld’. Nou, fuck me. Anderen hebben het veel beter verwoord, maar Jezus Christus, doe me een verdomde plezier. Amerika is politiek geweld! Het is eruit voortgekomen, wordt erdoor in stand gehouden en voert het elke dag van de week nonchalant uit. Deze momenten onthullen altijd de waanvoorstellingen waarin Amerikanen zichzelf koesteren. Amerika wil gewoon nooit verantwoordelijkheid nemen voor zijn eigen shit.

Je hebt waarschijnlijk ook de reacties gezien waarin men zich zorgen maakt over wat dit gaat betekenen, het voorwendsel dat dit biedt voor x, y of z, over hoe dingen nu uit elkaar zouden kunnen vallen.

Ten eerste: alle slechte dingen die mensen zeggen dat er nu kunnen gaan gebeuren, van de uitbreiding van de surveillancestaat tot het aan banden leggen van sociale media tot het oppakken van critici van het regime, gebeuren al. Ten tweede: alleen een fascistische cultuur maakt zich zorgen dat de dood van een fascist de cultuur zal verstoren. Alleen een fascistische cultuur zou zoveel zendtijd besteden aan de dood van een fascist, terwijl die cultuur een genocide voorbereidt. Alleen een fascistische cultuur brengt iemand als Charlie Kirk voort.

En hij was een fascist. Deze eikel haatte iedereen. Zwarte en bruine mensen, trans en andere lhbtqia+ mensen, moslims, vrouwen. Hij hield van witte mensen met goede genen, genocide en schietpartijen op scholen. Hij zei dat zwarte mensen geen vliegtuigen konden besturen, en dat het tijdens de slavernij beter was. Hij zei dat niemand beschermd moest worden tijdens een pandemie. Hij begon een ‘watchlist’ van academici, wat leidde tot intimidatie door zijn volgelingen, waardoor een groot aantal van zijn doelwitten vreesden voor hun leven. Hij zei dat empathie een doodzonde was die ten grondslag lag aan de problemen van de samenleving. Of hij het nu wist of niet, hij smeekte praktisch om een kogelgat.

En dit punt – of hij zich daarvan bewust was of niet – brengt me bij een ander punt. Het spel, de zwendel en het merk. Hoeveel van wat Kirk zei was echt oprecht, en hoeveel was alleen bedoeld om een politiek-cultureel merk op te bouwen? Dat weet alleen hij. Wist.

En zo belanden we bij een andere reden voor de uitbarsting van liberale angst. Meningen als merk. Edgelord (iemand die graag shockerende uitspraken doet, red.) als mediabedrijf. Polemist als politieke influencer. Een smachtend artikel in de New York Times ter nagedachtenis aan Kirk, geschreven door cultureel hoofdredacteur Ezra Klein, bevatte de verblindend onthullende zin: “Ik was jaloers op wat hij had opgebouwd.”

Liberalen keken met goedkeuring naar Kirk omdat hij de heilige graal had gevonden: hoe je de gereedschappen van nieuwe media kunt inzetten om iemand te worden die veranderingen kan brengen in Amerika. Liberalen willen dat wanhopig graag ontrafelen. Ze waren jaloers dat Kirk dat had gedaan. Klein geeft dat ook toe. Want voor liberalen zijn er geen echte principes, geen echte strijd voor gerechtigheid, geen revolutionaire transformaties. Er is alleen de marktplaats van ideeën. En in deze moordende markt krijgt de winnaar alles. Het is voor hen een dodelijke belediging dat iemand, zelfs een nazi, daarom zou verliezen van een moordenaar in plaats van een argument. Dat had ik kunnen zijn, denken ze. Maar soms worden nazi’s vermoord.

We hebben als wereldwijde samenleving grote problemen. Imperialisme, oorlogen, genocides, de teloorgang van de volksgezondheid, ecologische ineenstorting, de opkomst van het fascisme. Kirk hielp hier niets aan. Integendeel. Hij was de opkomst van het fascisme. Slopende invloeden op de samenleving mogen niet worden beloond met de veronderstelling van veiligheid. Vrijheid van meningsuiting moet worden gegarandeerd. Maar vrijheid van de gevolgen van die meningsuiting kan je niet verwachten, vooral niet wanneer die meningsuiting racistisch en fascistisch is. En zeker niet wanneer die politiek wordt georganiseerd.

(Als hij überhaupt om die reden is vermoord. Sommigen hebben gesuggereerd dat het een interne strijd tussen verschillende facties van witte supremacisten was. Dat is altijd mogelijk.)

Dit is dus mijn mening over Charlie Kirk. Hij nam voor zijn dood geen enkele emotionele energie van mij in beslag, en dat zal hij ook in de toekomst niet doen. Maar wat hij onthulde, was het waard om op te reageren. En wat hij onthulde was een politieke en mediacultuur, van links tot rechts, die sterk ruikt naar fascisme.

Nate Bear

(Dit artikel verscheen eerder vandaag onder de titel “The Killing Of An American Fascist” op “¡Do Not Panic!”.)