Draadje van @PeterGelderloos over ecologisch autoritarisme

Hoewel alle staten in de geschiedenis ecocidaal zijn geweest, verspreidt een groeiend aantal mensen de bewering dat alleen sterke staten de ecologische crisis kan oplossen. Waarom is dit zo gevaarlijk? In één woord: kolonialisme. Lees verder...

Over de hele wereld, van Venezuela, Brazilië tot Kenia en India, zijn de meest effectieve ervaringen met herbebossing en voedselsoevereiniteit autonoom, territoriaal en gedecentraliseerd geweest. Als deze bewegingen zich kunnen ontwikkelen, zouden ze het grootste deel van de koolstofuitstoot aanpakken, en habitatbescherming voor hun rekening nemen, terwijl ze ook voedselonzekerheid, milieuracisme, inheemse soevereiniteit en mondiale ongelijkheid aanpakken, problemen die door ALLE voorstellen voor alternatieve energie en geo-engineering of hightech opslag alleen maar verergerd worden.

Ondertussen laten sterke staten als Indonesië, India, China en Duitsland zien hoezeer staten de organisatoren zijn van milieuvernietiging en neokoloniale onderdrukking. De bewegingen die grote milieuvernietigende infrastructuurprojecten tegenhouden of land terugwinnen, van Cherán K'eri tot Standing Rock tot le ZAD, hebben de neiging om gedecentraliseerd te zijn en op die manier goed te werken. Zij hebben vaak een beroep gedaan op inheemse leiderschaps- en assembleestructuren, terwijl politieke partijen en regeringen hun werk in de weg hebben gestaan.

De roep om gecentraliseerde bewegingen en sterke staten is puur opportunisme van leiders die op zoek zijn naar kuddes, academici die weinig binding hebben met werkelijke bewegingen, autoritairen die vervreemd zijn van het uitgesproken anti-autoritaire karakter van bewegingen en sociale opstanden van de laatste 30 jaar.

De revoluties van het begin van de 20e eeuw hebben ons geleerd dat autoritarisme snel kan ontstaan op momenten van wanhoop binnen grotendeels gedecentraliseerde bewegingen. De nieuwe leiders laten deze bewegingen snel op een zijspoor belanden om hun eigen belangen te dienen, en worden de contrarevolutie binnen de revolutie, die het kapitalisme en de staat in stand houdt.

Vandaag de dag zal hun werk bestaan uit het in stand houden van de technocratische "oplossingen" voor de ecologische crisis die de neokoloniale dynamiek in stand houden en versnellen, die in het hart van de academische en statistische modes zit.

Deze mensen zijn carrièremakers, opportunisten, en verborgen witte supremacisten. We moeten hen buitensluiten en onze eigen antwoorden organiseren.

"Mensen die hun eigen territorium niet hebben georganiseerd kunnen geen strijd voor het territorium leiden" om een kameraad uit Teia dos Povos in Brazilië te parafraseren.

Deze kritieken en de grassroots strijd die ik noemde zijn de focus van mijn aanstaande boek met @PlutoPress dat interviews bevat met initiatieven uit Brazilië, Venezuela, Indonesië, Chicago, Frankrijk... en beschrijvingen van andere strijd, van de Secwepemc strijd tegen de Transmountain Pipeline tot huisvestingsstrijd in Zuid-Afrika, anti-olie strijd in Nigeria, migrantenstrijd van Exarcheia tot de Canarische Eilanden, boskraakpanden in Duitsland, en herders die gezonde bossen herstellen in de Pyreneeën.

Bron: https://twitter.com/PeterGelderloos/status/1415278239690469388